Heel wat nieuwtjes de afgelopen dagen. Om met het allerbelangrijkste te beginnen: Luna heeft haar gouden mandje gekregen. We zijn daar zo blij om. Ik hoop spoedig een nieuwe foto van haar hier te kunnen plaatsen waarop deze mooie en lieve meid weer in volle glorie kan schitteren.

Gisteren moest Sijntje onverwacht naar de dierenarts. Ze heeft wel vaker een terugval in de zin van slecht eten of obstipatie of andere stoelgangproblemen maar nu had haar urine een totaal verkeerde kleur. De dierenarts heeft wat urine op kweek gezet voor het geval dat maar met alleen de Cystitab (heette eerder Cystease) lijkt het al weer prima met haar te gaan. Ze zit niet meer te veel op de bak, de kleur van de urine is normaal (waterig zelfs omdat ze als nierpatiëntje ontzettend veel drinkt en plast) en haar eetlust is weer prima. Mede dankzij de heerlijke blikjes Almo voor senioren die we van de mensen van Lexie hebben gekregen. Voor Lexie en haar broertje Fatboy hebben we nu de definitieve namen. Lexie krijgt als stamboomnaam Silfescian Lily Lexine en Fatboy (van de tv-serie Jake en de Fatman) krijgt er evenals de eerdere Fatman als tweede naam Lochinvar.

Tresca was al zo succesvol op de shows in 2011 maar ze was dat ook over het showseizoen 11/12 van de Felikatshows. Op de show in Schiedam op 16 september krijgt ze een aandenken voor haar plaats (welke is nog een verrassing) in de Felikat-Award top drie.

Ik heb nu alle tijd voor een uitgebreid verslag want het is me nu veel te warm om meer dan een afwasje te doen. Alle dieren houden zich ook rustig al zitten ze er soms ook helemaal niet mee om in het zonnetje te gaan liggen; katten kunnen er veel beter tegen dan de honden. Zelfs de kittens zijn nu uitgeteld. De eetlust is ook wat minder maar wat ik vannacht voor ze mee naar boven had genomen was toch weer schoon op. Dat doe ik vannacht dus weer – misschien eten katten bij warmte juist wel graag 's nachts. De honden eten gewoon alles met grote graagte tot de laatste kruimel op.

Net voordat het echt heet werd, heeft Jack Gaia van Jan en Inge Enthoven te logeren gehad. Omdat Gaia de vorige keer haar krolsheid niet terugkreeg heb ik haar, na een rustig nachtje alleen in de kattenkamer, met Maverick laten kennismaken. Hij had met zijn zes jaar (de 12e net geworden) en zijn ervaring als dekkater en gewoon met zijn heerlijke vriendelijke natuurlijk totaal geen moeite om Gaia te ontdooien en toen zij zich wat meer ontspannen had, liet ik haar kennismaken met Jack. Dat verliep uitstekend en er is een goede kans dat de wereld over negen weken weer een paar schattige zilver Somalietjes rijker wordt. Nu alleen nog dat zo gewenste nestje van Jack en Anches. Anches is al 23 maanden niet meer krols geweest… Maar we blijven hopen want haar halfzus heeft er 24 maanden over gedaan.

Videootje van onze kittens vandaag spelend bij de tentjes achter in de tuin. Kimo en Kira uit kamperen

Onze geweldige Maverick, inmiddels meerdere malen overgrootvader, is de 12e zes jaar oud geworden.

Met Kira gaat het weer helemaal zoals het hoort. Haar gewicht is ook weer normaal voor haar leeftijd en de knuffelsessies bij de dierenarts van de week bevielen haar vast. Kimootje was natuurlijk ook mee. We moesten er toch heen voor een aantal vaccinaties.

Niet gedacht dat ik deze week naar een andere dierenkliniek zou gaan - ik ging Luna bezoeken en omdat ik verwachtte dat haar vacht gezien haar omstandigheden, haar mensen wilden haar laten inslapen dus dan moet er toch heel wat aan de hand zijn, er niet uit zou zien - gewapend met een speciale kattenkam en een bus rijstzetmeel om haar vacht op te knappen. En ik wilde Luna heel graag zelf zien. Het was heel emotioneel om dit lieve diertje terug te zien. Ik had haar voor het laatst gezien toen ze een jaar of vier oud was en toen ging alles uitstekend met haar. Tot mijn verbijstering bleek het nu dus helemaal niet goed met haar te gaan en haar mensen hadden besloten dat het beter was om haar in te laten slapen... Een poesje van nog maar tien jaar oud. Dat haar mensen geen contact met me hadden opgenomen toen de problemen ontstonden? Heel vaak kan er iets bedacht worden om het probleem aan te pakken. Gelukkig bleken de mensen van de Delftse Dierenkliniek niet bereid om Luna te laten inslapen en hebben ze haar opgenomen voor observatie en onderzoek. Ze werden allemaal op slag verliefd op haar; zo lief, zo dankbaar, daar herkennen we haar ouders Juultje en Rooster in. Er was iets niet goed in haar buik en om voor haar een succesvolle herplaatsing te kunnen organiseren, moest dit onderzocht worden: het bleek dat ze een forse haarbal in haar kleine kattenmaagje had. Dit was een verklaring voor haar slechte eetlust en inderdaad behoorlijke vermagering. Ik heb het litteken gezien en dit is een staaltje hogeschool-hechtwerk. Zo netjes en de wond was zo rustig. Echt super. De kambeurt bleek niet echt nodig want Luna wordt daar dagelijks gekamd, ook om de vlooien te bestrijden. Volgens mij hebben ze de laatste vlo geëlimineerd want ik kon alleen wat strontjes vinden. Haar vacht is nu extra fris en losjes door de rijstzetmeel. Dat is alleen maar extra aangenaam voor haar met haar magere lijfje. Nog eventjes en ze is weer net zo mooi als haar zus Yaimi waarvan nu een foto bovenaan deze pagina staat en ook bij 'Eerdere nestjes'. De mensen van de kliniek zijn bereid om Luna nog wat langer te houden zodat voorkomen wordt dat zij van het ene adres naar het andere gesleept gaat worden. Alleen hebben we dat ideale adresje nog niet voor haar. Het liefst plaatsen we haar bij mensen met een lieve oudere castraatkater die alleen is overgebleven nadat zijn maatje overleden is.

Met Luna komt het wel goed; ze kon niet beter opgevangen worden en met haar verrukkelijke persoonlijkheid kan het niet anders dan dat er iemand helemaal verliefd op haar wordt. Waar het helaas niet goed mee komt, is de kleine ChumChum. Een van de broertjes van Lexie. Echt een drama. Hij blijkt iets aan zijn hartje te hebben en iedere dag dat hij nog van het leven kan genieten, is er één. Hij zat in dezelfde baarmoederhoorn als het kitten dat zwaar gehandicapt geboren werd. Er moet iets mis zijn gegaan, een infectie of trauma waardoor deze kittens een ontwikkelingsstoornis hebben opgelopen. Bij hem was het ontwikkelingsfoutje 'maar een kleintje' maar helaas even desastreus, het al die geleken dat er niets aan de hand was. Arme Karin en Bart en hun dochters. Zo'n lief diertje eerdaags te moeten gaan verliezen, is een hele pijnlijke ervaring. Nu is ook besloten dat het tweede katertje niet meer beschikbaar voor anderen is. Die mag lekker bij zijn moeder en over-overgrootmoeder blijven.

De arme Kira. Het ging mis met het plaatsen van haar chip en dit was een hele nare ervaring voor haar. Ze had zoveel pijn dat ze zelfs een pijnstilling nodig had. De chip of de naald eromheen moet iets geraakt hebben als een botje of zenuw. Normaal gaat de chip onderhuids en nestelt die zich in de loop van de tijd in het spierweefsel. Sommige dingen zijn niet leuk maar dienen het goede doel. We hebben in de loop van de, al weer bijna twintig jaar dat chippen bij onze dieren normaal is, jarenervaren dat hoe jonger het dier is, hoe soepeler het huidje en hoe makkelijker het gaat. Met de twee poesjes van ons voorlaatste nest ging het zo makkelijk dat ze het al knuffelende niet eens gemerkt hebben. Met Kira was het dus andere koek. Natuurlijk maakte ze wel hevig misbaar door de pijn maar het is in haar te prijzen en in de karaktertjes van haar (voor-)ouders dat ze niet eens op het idee kwam om te krabben of bijten. We zijn van plan om haar volgende week zomaar mee te nemen, samen met haar broertje die het ritje en bezoekje allemaal prima vond. We hoeven er niet eens een apart ritje voor te maken want sommige van onze volwassen katten moeten toch gevaccineerd worden. Jack is een van de gelukkigen ;-) Ik kan geen lichamelijke gevoeligheid bij meer bij Kira bespeuren. In het begin mocht haar moeder haar niet op haar schouder wassen. Nu nog de mentale kant en daar wordt hard aan gewerkt. Veel sport, spel en knuffeleenheden en extra lekkere hapjes worden door beiden in dank aangenomen. Vannacht hoorde ik Kimo spugen alleen was er 's morgens niets meer aan hem te merken. Ze hebben eerst hun gewone ontbijt (Carnibest) gehad en 's middags gekookte kipfilet met wat rijst. Dat vonden ze heerlijk. Het was ook de eerste keer voor ze; meestal krijgen ze alles rauw. Straks krijgen ze wel een manicure want ik lig 's nachts in hun speelroute. Een keer is er eentje 'geslipt' met een nageltje in mijn gezicht en vanmorgen bleek ik een kras op mijn hand rijker. Daar had ik niets van gemerkt maar toen ik gisteren de kras in mijn gezicht aan het ontsmetten was en me daarna opmaakte, had Kira wel heel erg veel belangstelling voor mijn restauratiewerkzaamheden.

Het was af en toe heerlijk weer en we hebben extra genoten van de hondenwandelingen. Gezellig door onze prachtige en gezellige stad en natuurlijk in wandelbos Groenendaal. Dat is ook de enige plaats waar ik de dierbare oude Pici nog los durf te laten lopen. Ze hoort niet veel meer, haar gezichtsvermogen is ook slecht en soms loopt ze de verkeerde kant op en lopen kan ze juist nog enorm goed. Omdat haar terugroepen dan geen optie is, mag ze alleen daar los waar ze niet onder een auto kan komen.

Zou het door het weer komen? Het weer is nu weer aan de koele kant. Normaal zijn ze hier al knuffelig genoeg, en katten komen ook graag op schoot voor de temperatuur. Sijntje, super koukleum, staat met schootzitten op de eerste plaats, maar vandaag heb ik zodra ik mijn laptop op schoot zet, een superknuffelige wildkleur poes op schoot. Eerst Orchid en omdat ze meestal bij Huibert zit, voelde ik me zeer vereerd en heb ik me bekwaamd in het met twee vingers om een kopjesgevende kat heen te tikken (en ik had al spierpijn van de sportschool), daarna kwam Nieckje het dunnetjes overdoen en nu was de beurt aan Jewel. Gelukkig is ze nu wat rustiger en ligt ze heel braaf zachtjes te spinnen. Ik begrijp nu waarom Sijntje nog niet langs is geweest – haar nieuwe mandje is zo behaaglijk dat ze mij niet nodig heeft ;-)

We zaten wel in de zorgen met haar en ze is aan de antibiotica. Dat blijkt ze zo'n één keer per jaar nodig te hebben omdat ze dan wat snottert. Ze is niet ziek, heeft geen koorts of benauwdheden maar ze heeft last van slijm in haar keeltje en ze snottert (en dat komt dan wel wanneer ze proest in mijn gezicht. Fris is anders maar als dierenliefhebber ben ik wel wat gewend). Maar eerder bleek ook al dat het geproest na 1 of 2 pilletjes als sneeuw voor de zon verdwijnt. Ik heb er nu eigenlijk spijt van dat ik zo lang gewacht heb. Ik had het al maanden in huis maar hoopte dat ze die bacterie zou overwinnen. Haar darmen werken ook niet zo zoals het hoort. Dit is bij haar geen oudedagskwaal. De eerste jaren van haar leven leed ze behoorlijk aan diarree en zelfs dieetbrokjes haalden niets uit. Tot me opviel dat wanneer ze met de andere katten mee-at (die eten vlees) dat het die dag erna minder erg was. Uiteindelijke zijn we via een periode van gekookte kuikens overgeschakeld en ze kan alles weer eten, ook de brokjes alleen kreeg ze na een aantal jaren last van obstipatie; hele harde drolletjes en dus een pijnlijke stoelgang. Dat hebben we onder controle gekregen met Isogel maar de laatst maanden is het nu twee keer gebeurd dat ze niet poept en gaat spugen. Deze keer heb ik iets tegen haarballen en een laxeermiddel van de dierenarts gegeven en dit probleem is ook weer overwonnen.

Huibert is druk aan het klussen. Een nieuwe tegelwand in de keuken bij een extra keukenblok bij het raam. Dat werkblad, heb ik heel wat keren in de olie gezet en is erg mooi, komt in de plaats van de eerder al brede vensterbank en ik zie onze kattenfamilie daar al op liggen relaxen in het zonnetje.

Deze week is de wereld weer een paar zilver Somalietjes rijker geworden. De moeder is Sientje (Maverick x Anches) en de vader is Bandit (Tamaran x Shabanou). Het zijn twee blauwzilveren katertjes. Op de nestpagina staat meer informatie waaronder een link naar de webcam.