Even vertellen dat alles behoorlijk mee zit. De Abessijnse dames! eten ook weer. De ooit herplaatste Dzjeedie (oma van Shabanou) in Bloemendaal en Sijntje hier bij ons.. Ooit was er een conflict tussen deze meiden en moesten we kiezen wie herplaatst moest worden. Dzjeedie was jonger en gezonder maar dan moest ze niet zo ziek worden als de afgelopen weken. Sijntje is enorm opgeknapt van de vochtinfusen en sinds een paar dagen geef ik haar maar tweemaal 50 cc per dag. Omdat ze wel heel erg zwaar is geworden én ook vanmorgen redelijk gegeten had, wil ik haar vandaag maar één keer een infuus geven. Straks houdt ze vocht vast en dat moeten we niet hebben. Haar gewone ontbijt en naderhand de opgeleukte versies met extra lekker blikvoer kon haar niet motiveren maar de amuse van licht gestold vocht van rauwe kippenlever met wat leversnippertjes kon ze niet weerstaan. Voor haar pillen heb ik nu een handig systeem: bij de apotheek heb ik de ideale maat caspules kunnen kopen en 's morgens gaan al haar medicijnen daarin. Niets geen geknoei met Easypill die uit elkaar kan vallen en vieze drankjes waardoor de arme meid moet speekselen en niet al haar medicatie binnenkrijgt. Bij de ene kat kan je makkelijk een pilletje achterin het keeltje laten vallen en is het geven van grotere capsules een drama - bij Sijntje is het net andersom. Hoe precies ik de pil ook achterin haar keeltje laat vallen, ze weet hem te vaak uit te wurmen. De capsules geef ik een zetje mee en weg is 't ie. Ik geef dat zetje aan de rechterkant van haar bekje. Daar zit blijkbaar haar slokdarm. Ik ben als de dood om het in haar luchtpijp te laten belanden maar gelukkig is dit altijd goed gegaan en wanneer ik het alleen op deze manier blijf doen, loopt het allemaal wel goed af. Bij het prikken voor het infuusgeven ben ik nog steeds erg bang dat ik haar pijn doe maar volgens Sijntje doe ik het uitstekend. Ze bleef laatst vrijwillig op het behandelkussen liggen toen ik nog even de spullen bij elkaar aan het zoeken was.

Huibert heeft ook weer een vordering geboekt bij de verbouwing van de keuken. Het plafond zit er nu in. Nog niet afgewerkt en dat ontdekte Orchid dus. Katten die op het aanrecht rondsnuffelen noemen we wel aanrechttoeristen; we hebben nu dus ook, voor zolang het duurt, een plafondtoeriste.

Donna maakt het wel spannend - met haar 14 maanden mag ze wel eens krols gaan worden. De belangrijkste testen zijn al gedaan maar nog wat DNA-testen erbij is wel zo handig. Dan doe ik Bashiirtje ook. Waar Donna zich langzaam ontwikkelt, verwacht ik dat hij er juist snel mee is. Dan hebben we dat maar klaar. Als het met het eerste nestje van Donna en Morrison fijn gaat, staat niets ons in de weg om de twee tortelduifjes Bashiir en Donna samen een nestje te laten maken. De jongste katten hebben wel heel erg veel plezier van elkaar. Er wordt wat af geravot. Maverick, Jack en Lexie doen dan ook gezellig mee en dan ligt er geen kleed meer op zijn plaats.

We hebben hier spannende tijden. Met zorgen maar ook vol met vreugde. De grootste zorg gaat uit naar Sijntje. Door haar nierfalen heeft zij minder weerstand. Is ze net genezen van de bronchitis, krijgt ze een pijnlijke blaasontsteking maar vandaag is weer een topdag. Ze heeft uitstekend gegeten en dat is de basis. Je kan ook aan alles zien dat ze zich prettig voelt en wanneer je zorgenkindje zich prettig voelt, voel jij je dat ook. Ze had al veel medicatie maar nu is er ook nog een maagbeschermer, Ipakitine en Cranberrypoeder bijgekomen. Het klaarmaken en -zetten is tien keer meer werk dan het toedienen ervan. Dat is werkelijk, ondanks dat ze niet de makkelijkste pillenslikster is, in een paar seconden achter de rug. Ze ging speekselen van het drankje voor haar maag dus dat doe ik nu in de lege capsule van het cranberrypoeder. Ze krijgt een kwart van het poeder, over de rest ontferm ik me ;-)

Ik was bijna een jaar geleden gestart met een blog over de verzorging van Sijntje i.v.m. haar slechte nierfunctie. Ik was er helemaal op voorbereid dat we haar vroeg of laat zelf vochtinfusen zouden moeten gaan geven. Omdat we daar helemaal geen ervaring mee hebben en ik erg huiverig voor naalden ben, ik kijk bijv. niet wanneer de dierenarts bij een dier bloed afneemt, was ik pittig bezorgd. Door de goede ervaringen van andere kattenliefhebbers zoals Patrizia met haar Belgische AdoptieSijn Moos en de auteur van de boeken over Norton, vond ik dat ik niet kon achterblijven. Deze week was het dus zover. Sijntjes nierfunctie is nu zodanig dat zij zoveel vocht moet krijgen dat ze dat zelfs met goed eten en drinken niet binnen kan krijgen. Ze raakte uitgedroogd en dan wordt een dier zo misselijk dat het helemaal niet meer wil eten. De dierenarts had het voorgedaan en wij gingen samen thuis aan de slag: de zak met vloeistof aan de lamp boven tafel, Sijntje op Polly's kussen... De eerste keer was heel eng. Ik was zo bang dat ik haar pijn zou doen maar het viel reuze mee. Het lijkt wel alsof Sijntje begrijpt dat ze hiervan opknapt want ze houdt zich keurig aan. Ze heeft zo'n infuus nu twee keer per dag nodig en omdat Huibert vanmorgen aan het trainen was, heb ik het voor het eerst in mijn eentje geprobeerd. Ik mag trots op mezelf zijn. Het ging uitstekend. Ook heeft ze ontzettend goed gegeten - mijn dag is weer goed.

Met Eesz maken we ook het nodige mee en we denken heel wat keren dat we haar gaan verliezen maar onze stoere meid krabbelt in voorkomende gevallen uitermate opgewekt gewoon weer overeind. Soms kost dit haar zoveel moeite dat ze een drolletje verliest. Daar was ze sowieso al goed in want ze poept al zeker een jaar als een paard. We moeten echt heel goed opletten dat zij geen spoor op straat achterlaat.

Filmpjes maken van etende katten doe ik eigenlijk alleen bij kittens wanneer ze het zelf eten aan het ontdekken zijn maar wanneer een zieke kat weer smakelijk staat te eten kan dit je als wanhopige eigenaar zo blij maken dat deze gebeurtenis vereeuwigd moet worden: Sijntje eet!

Wie ook weer aan het opknappen is, is 'onze' Dzjeedie. De mooie zilverabessijnse grootmoeder van Shabanou. Dzjeedie, Silver Jade af Fredenslund, is al jaren de onze niet meer. Na de duurzame ontwrichting van de relatie tussen Dzjeedie en Sijntje is Dzjeedie bij Eric en Chantal in Bloemendaal gaan wonen. Daar heeft ze haar vriendje Gijs én... padden om mee te zeulen. Misschien is dat de oorzaak geweest dat ze zo ziek is geworden. Ze is nog maar twaalf jaar dus een oudedagskwaal ligt niet voor de hand maar feit is wel dat we elkaar deze week vaak bij de dierenarts, we gaan beiden naar Dierenkliniek Bloemendaal, hadden kunnen tegenkomen. Dzjeedie is er nog niet maar ze eet weer! Natuurlijk staat dit ook op film alleen is het me nog niet gelukt om die op YouTube te krijgen.

Zo schattig! Lexie zat nog in de moederrol ten opzichte van haar dochter Donna. Dat zij eigenlijk al lang volwassen is, daar zitten beiden niet mee. De komst van Bashiir, ruim anderhalve maand geleden, heeft de moederzorg geactiveerd en af en toe hoorde ik, vooral 's nachts luid gesmak. Dat was dus Bashiir die bij Lexie lag te sabbelen. Het gaat hem puur om de orale behoefte want Lexie heeft geen melkproductie. Het was zeker al weer een dag of tien geleden dat ik dat gesmak hoorde maar vandaag begonnen ze weer. Blijkbaar was het zo aanstekelijk dat de 13 maanden oude Donna ook aanschoof. Ik heb er ook een filmpje van op mijn Facebook gezet. Ook niet-Facebook-vrienden kunnen deze link openen: Donna en Bashiir bij SuperMama Lexie

Wat een feest! Ik heb het afgeklopt. Mijn pc doet het weer fatsoenlijk. Ik had al tijden problemen met de updates en een aantal programma's waren verdwenen. Zoals mijn Outlook met alle emailtjes én adressen én mijn Norton. Na een geslaagde update van Windows 8 heb ik, met hulp, m'n Norton er weer opgezet en met hulp van de KPN-helpdesk mijn emailprogramma weer aan de praat gekregen. Lekker gevoel. Ook zijn we deze week geslaagd voor een klein simpel bankje voor wanneer Donna haar kittens krijgt. Ik zet de kraammand graag op een bank zodat ik er gezellig bij kan zitten. Het bankje is meteen geconfisceerd door de katten. Erg leuk om te zien. Nu het warme weer echt over is, zijn ze allemaal ook veel meer in de huiskamer. De keuken begint ook steeds meer naar mijn zin te worden. Alleen nog niet omhoog kijken ;-) Er is nu ook een stang met haken waar ik veel spullen kwijt kan. Dat het keukenkastje waar Donna zo goed als leeg was, kwam niet door de herinrichting maar doordat veel glaswerk in de afwasmachine zat. Ze heeft gelukkig niets stuk gemaakt. Een verre voorouder van haar, The Fonz, heb ik vroeger heel wat keren uit een hoger keukenkastje moeten vissen. Heel omzichtig want het gebeurde wel dat hij iedere poot in een glas had staan. Volgens ons deed hij dit soort acties expres omdat hij zo graag 'gered' wilde worden. Hij gaf zich dan ook helemaal over, zo veilig voelde hij zich in mensenhanden. Ook van vreemden. Ooit was er een keurmeester op een kattenshow stomverbaasd toen Fonzie, direct nadat zij het keurkooitje opende, in haar armen sprong. Jammer genoeg heb ik daar geen foto van. Ook niet van de keren dat hij met zijn pootjes in de glazen stond. Mazzel dat Donna erin sprong toen het kastje zo goed als leeg was en ik dus in alle rust een foto kon maken.

Ik heb vanmiddag de eerste testen van Donna en haar aanstaande, Morrison, ingescand zodat ik die in hun nesttopic kan zetten. Het eerste blogje daarin staat er al: Nestje van Donna en Morrison, 2014/2015

Ik heb van beide aanstaande ouders een fotocollectie en informatie over de standaard gezondheidsonderzoeken in het blog gezet.

Het goede nieuws eerst: Sijntje doet het geweldig. Ze moest helaas weer opnieuw een antibioticakuur en de prednison moeten we helaas ook blijven geven. Maar wat heeft dit een goed effect! Daarnaast krijgt ze ook broomhexine en druppel ik haar neusje met fysiologisch zoutwater. Ik ben stomverbaasd over het resultaat. Ze eet echt geweldig goed, grotere en meer porties dan de andere katten.

Helaas gaat het rampzalig slecht met Eeszje. Vorige week was ze opeens weer enorm incontinent en dat gaf een enorme troep in huis. Gelukkig hebben we incontinentiespullen voor haar in huis dus dit hoeft geen reden te zijn om haar te verliezen maar haar achterhand is zodanig slecht dat zij vanavond bij de wandeling bijna iedere 20-50 meter weer opgetild moest worden... Het lijkt wel alsof ze dan een soort spasme heeft. We weten dat we haar een keer moeten laten gaan maar zij is nog zo vrolijk en optimistisch. Pijn heeft ze niet, eetlust is perfect en ze is uitermate laconiek wanneer ze door haar poten zakt. Wat doet dit pijn. Morgen vragen of de dierenarts nog iets voor haar kan bedenken. Haar laatste spierversterkende injectie heeft ze afgelopen vrijdag gekregen. Vrijdag: helaas is daar geen medicijn voor. Kortere wandelingetjes!! Dit zou betekenen dat ze niet meer naar het bos kan... Oei, wat doet dit zeer.

Onlangs zijn we met Donna en haar aanstaande (mr. Q.T. Morrison van Bart en Karin) naar een specialist geweest voor het testwerk: ze zijn beiden helemaal goed bevonden. Alleen nog de bloedtest vanwege de stamboekregistratie en ze mogen kindertjes gaan maken. Donna en Morrison hebben nog geen last van hun hormoontjes dus we wachten het geduldig af. Hoe langzamer ze zich ontwikkelen, hoe beter het voor ze is.

Naast alle zorgen zijn er ook veel leuke dingen. Hondenminnende mensen op straat en in het bos reageren vaak heel leuk op Polly. Ze noemen haar dan een Koalabeertje of Tommy van Sesamstraat. Gisteren in een winkel kreeg ze ze allebei te horen en ik kreeg deze week ook een groot compliment. Ik ben de gezondste niet en was daarom bij een specialist. Een nieuwe. Die bekeek de papieren, de kwalen, medicijnen en geboortedatum, keek me aan en zei dat ik er tien jaar jonger uitzag dat ik in werkelijkheid ben. Ik kon er weer helemaal tegen :-)