Sinds een week woont de lieftallige Elfie ook bij ons. Waar Sher me bijna wanhopig maakte met haar eetlust, geen dus, eet Elfie vanaf het eerste moment uitstekend. Ze is door haar fokster op dit gebied dan ook heel bewust opgevoed. Ze lust werkelijk alles. Inmiddels is Sher ook 'door' en kunnen ze gezamenlijk hun tussendoorhapjes eten. Sher was heel snel op haar gemak met onze dieren maar Elfie had er wat meer moeite mee. Ze bleef maar brommen waardoor de volwassen katten zich na een eerste zorgzaam likje terugtrokken. Ook met Sher kon ze nog niet vrijuit spelen tot eervorige nacht. Toen trof ik ze in elkaar gestrengeld slapend aan en nu trekken ze veel samen op. Papa Bashiir moet zich even instellen op de nieuwe situatie want hij was helemaal gewend geraakt aan het baantjes trekken door het huis samen met Sher. Zodra hij ziet dat de twee kittens samen zijn, doet hij een stapje achteruit. Echt typisch vaderlijk gedrag; de kinderen de ruimte geven en genieten van het kijken naar ze.

Maar over wanhoop gesproken: we zijn Sher nu al twee keer kwijt geweest. Gelukkig was er niets aan de hand maar tot het moment dat ze gevonden is, gaan de meest verschrikkelijke angstscenario's door je heen. Het was deze keer zo serieus dat ik mensen in de buurt al gevraagd had of ze een bruin katje hadden gezien en ik had nadat ik in de buurt zoeken had opgegeven, m'n laptop al gepakt om flyers te gaan maken. Ze bleek in zeer diepe slaap in een van de vele mandjes in de kamer te liggen. Omdat we zo gewend zijn dat zij altijd enthousiast komt wanneer er geroepen wordt, waren we even vergeten dat ze nog maar een kitten is dat na hard spelen in een diepe slaap kon vallen.

Dat ik een hele tijd hier niet heb geschreven, heeft een hele trieste reden: we hebben in korte tijd twee dieren verloren. Over het overlijden van Tresca had ik hieronder nog geschreven maar nadat Nieckje, minder dan twee weken later, ook nog van het ene uur op het andere instortte en moest inslapen om zinloos lijden te voorkomen, was ik helemaal geblokkeerd geraakt. Deze twee dierbare meiden zo kort na elkaar verliezen, is te heftig en het lukt me nog niet om hier iets over te schrijven.

Lief en leed, dat is onlosmakelijk aan het leven verbonden en gelukkig is er ook veel lief. Sinds ruim twee weken woont de schattige Sher bij ons. Zij is het dochtertje van Kitty Jewel en Bashiir. Ze is meteen door haar vader geadopteerd, hij blijkt een heuse katermoeder, en Sher weet al helemaal de weg hier in huis. Ze gebruikt alle luikjes en weet ook al de routes om vanaf hoge planken weer veilig omlaag te komen. Met het eten maakt ze ook goede vorderingen. In het begin bliefte ze alleen wat ze kende maar ze eet nu al vaak mee met de andere katten en dus ook van de andere vleessoorten. Hart kan haar nog niet bekoren en zelf stukjes afbijten van de gedroogde kip (is zo goed voor haar gebit) lukt nog niet. Wel heb ik haar stukken rauwe kip zien afbijten én ze heeft wat van de Carnibest van Polly gegeten. Hier krijgen ze geen hondenvoer maar af en toe een hapje is alleen maar goed voor de variatie en dus de darmflora. Toen ze hier pas woonde en noodgedwongen wat teveel van de brokjes at, kreeg ze diarree. Zo zielig, maar na eenmaal één stukje van een Diarstoppil en wat aangepast eten (ik heb altijd Convalescense Support Diet in huis) voelde ze zich direct prettiger. Donderdag 5 mei, speciale datum, komt de kleine Elfie de boel hier verder opvrolijken. Ik ben heel benieuwd hoe de relatie tussen vader Bashiir met twee dochters zich zal ontwikkelen en of er een speciale klik gaat ontstaan tussen Elfie en Jack en Maverick, respectievelijk haar grootvader en betovergrootvader. Ik hoop dat deze katers ook de kans krijgen om zich over deze poesjes te ontfermen.

Over mooie data gesproken: Shabanou is op koninginnedag geboren en vierde gisteren dus haar verjaardag. Al weer negen jaar, onze lieve zachtaardige ShabShab. Ze heeft nogal een royale vacht en om die mooi te houden, geef ik haar af en toe een rijstzetmeelbadje. Ze onderging het weer spinnend. Het uitkammen stelde ze iets minder op prijs maar toen zat wel weer ieder haartje op de goede plek zodat ze voor mijn camera kon poseren.

Ik heb in het topic van Nieckje al wat geschreven over haar overlijden. Het topic van Tresca is nog niet bijgewerkt. Wel heb ik wat oudere stukjes die waren weggevallen omdat ze ouder dan tien jaar waren, terug gezet.

We zijn erg dankbaar voor alle lieve blijken van medeleven na het overlijden van onze dierbare Tresca. We hebben er erg veel verdriet van dat juist zij zo jong is overleden. We hadden zo gehoopt dat zij als eerste poes die we zo vaak mogelijk suprelorin hebben laten geven zonder de risico's van en operaties door mammatumoren probleemloos minstens 18 jaar zou worden. Het kunnen krijgen van mammatumoren is een zeer veel voorkomend risico voor poezen die niet jong gecastreerd/gesteriliseerd worden. Het is begrijpelijk dat wij erg zitten met schuldgevoelens als 'hadden we maar niet etc'. maar we beseffen ook dat Tresca juist door die nestjes heel veel kwaliteit van leven heeft gehad. Ze was een perfecte moeder die het moederen op de meest ideale manier aanpakte. Ze was een hele stabiele persoonlijkheid en kende nauwelijks momenten van stress. Zelfs in de tijd dat haar dochter Jewel zo in de problemen was gekomen na die enorme knal in onze straat en ook zij door haar belaagd werd, bleef ze gewoon staan waar ze stond en keek ze Jewel aan met een blik van 'waar maak jij je druk om'. Maar tussen het weten dat zij tien jaar een heel gelukkig leven heeft kunnen leiden en het kunnen accepteren dat zij maar tien jaar oud is geworden en het grote gemis, zit een groot verschil. Het gemis is gewoon heel erg pijnlijk. Hoe moeilijk het ook is, het leven gaat door en wat voor leven! Er groeien nu twee poesjes op die binnenkort bij ons mogen komen wonen. Het wildkleur poesje Sher Shirezah is Tresca's kleindochter en Dancin' Elfie is haar achter-, achterkleindochter. Beide poesjes zijn dochters van Bashiir en hebben al bewezen dat ze ideaal in de omgang zijn. Elfie is de jongste van de twee en zo klein als ze nog was toen we haar bezochten, zat ze al bij me te spinnen. We zijn bevoorrecht dat papa Bashiir in ons leven is gekomen want hoewel alle goed gefokte Somalikittens gezellig in de omgang zijn, zijn Bashiir en zijn kinderen echt indrukwekkend charmant in hun omgang met mensen. Bashiir is heel aanhankelijk. We noemen hem wel mijn rode schaduw maar wanneer ik bezig ben en hij dat niet meer zo interessant vindt (zoals op een laptop tikken) trekt hij zijn eigen plan en gaat bijvoorbeeld buiten naar de vogeltjes kijken of een speeltje zoeken waarmee ik hem dan kan laten apporteren. Nog eventjes en dan kan hij heerlijk tutten en ravotten met zijn eigen dochtertjes. Ik ga dan ook de eetgewoontes hier weer aanpassen. Nu eet hij vnl. mee met de anderen maar wanneer de twee kittens hier zijn, wil ik ze zo gezond mogelijk laten eten zoals grotere stukken rauw vlees en rauwe kippenbotjes afknagen. Dit is niet alleen voor de best mogelijke gezondheid en weerstand tegen kwalen maar vooral voor het behoud van hun gebitjes. Ik heb vandaag het nestblog van Kitty Jewel nestje weer bijgewerkt:

Zo leuk om af en toe te horen van de dieren die hier geboren zijn of onze huisgenootjes zijn geweest. Wij houden in principe onze ex-fokdieren maar wanneer het in het belang van het dier zelf of de groep is, herplaatsen wij ze wel. Zagato en Anches zijn samen heel erg gelukkig in het gezin van Michael en Marloes in Hooglanderveen.

Tot ons groot verdriet hebben we gisteren heel plotseling afscheid moeten nemen van onze lieve Tresca. We wisten dat ze kanker onder de leden had maar er was maar weinig aan haar te merken dat ze er last van had. Een dag of tien geleden vond ik het wel nodig om haar vacht op te frissen met een rijstzetmeelbad en toen zag ze er weer uitstekend uit. Ze was wat magerder geworden en kreeg daarom extraatjes die er allemaal graag ingingen. Vrijdag zagen we voor het eerst een ziektekenmerk in de vorm van een verkeerde ademhaling. We hebben meteen een afspraak gemaakt voor de maandagochtend met een uitwijkmogelijkheid naar de zaterdagochtend toe wanneer dit nodig mocht zijn. We hebben nog een heerlijk weekend met elkaar gehad. Het was prachtig weer en Tresca heeft er met de andere katten optimaal van genoten. Katten kunnen hun pijn en ellende zo goed verbergen want zelfs maandag was ik nog niet wanhopig. Ze at en dronk nog meer dan voldoende maar de dierenarts was veel minder optimistisch. Ik verwachtte dat we haar nog net zoveel kwaliteit van leven konden gaan geven zoals dat ons in 2008 met haar overgrootvader Rooster die ook uitgezaaide kanker had. Hij knapte enorm op van de vochtafdrijvers waardoor hij zelfs nog met ons mee op vakantie kon gaan en daar bewaren we hele dierbare herinneringen aan. Dat dit niet mogelijk bleek voor Tresca viel ons rauw op ons dak. De röntgenfoto's gaven aan dat ze heel veel vocht in haar borstholte had en tijdens het weghalen ervan met een drain stortte ze zodanig in dat we haar moesten laten gaan om zinloos lijden tegen te gaan. Onze lieve Tresca, zo jong, we hebben het er heel erg moeilijk mee. Veel poezen die nestjes hebben, krijgen last van mammatumoren en verliezen daar vroeger of later hun gezondheid door. We lieten ze altijd bij het allereerste beginnetje direct opereren. Liefst al de volgende dag omdat ze heel snel uitzaaien. Met meerdere poezen hebben we fantastische resultaten bereikt (Elvira is er heel vaak voor onder het mes geweest en is toch nog 17 jaar geworden) maar soms waren we de poes al binnen een half jaar kwijt. Bij Sijntje hebben we de tumortjes een paar keer direct laten weghalen maar toen haar nierfunctie te slecht werd, zijn we daar mee gestopt. Tot onze verbazing werd het tumortje nauwelijks groter en een tweede die er later bijkwam stelde ook weinig voor. Uiteindelijk heeft ze er nooit last van gekregen en is ze overleden aan nierfalen. Tresca was onze eerste poes die niet vaak krols is geweest omdat we haar zo snel mogelijk op de Suprelorin zette. Omdat het ontstaan van mammatumoren in relatie staan met de mate van hormonale schommelingen/poezenpilgebruik die de poes heeft doorgemaakt, hadden wij verwacht dat juist zij deze kwaal niet zou krijgen. Ik kende dit middel nog niet ten tijde van haar eerste nestje en mogelijk zijn de hormoonschommelingen van toen de oorzaak van het toch kunnen ontstaan van de tumoren. Dat was eind 2014 een grote teleurstelling toen we dit ontdekten en dan nu onze meisje al overleden. Wat zullen we haar missen. Tresca was altijd goedgehumeurd, mentaal heel stabiel, ook in de tijden dat we door de explosie in de straat spanningen in de kattengroep hadden gekregen, 's avonds lag ze vaak in het kattenmandje naast mijn stoel gezellig te spinnen, tijdens het computeren en krant lezen zat ze vaak op schoot. Mijn favoriete foto van haar heb ik vorig jaar met mijn mobieltje gemaakt toen ze bij me op schoot zat. Ik heb een mapje met haar foto's gemaakt op Facebook: fotomapje