Eerst over de show van afgelopen zondag. Die was heel erg gezellig en zelfs zeven Somali's. Wij met Maverick en zijn kleindochter Lexie en haar dochtertje Donna en onze wildkleur dame Jewel. Richard met Florio en zijn schattige dochtertje Giulia en Bart en Karin met mr. Morrison, de zoon van Jewel. En ook nog veel gezellig bezoek (Astrid, Rolien en Anita). De katten deden het weer erg goed. Jewel werd de beste wildkleur en de prijs voor deze BIV (Best-in-Variëteit) was een foto van de exposant en de winnende kat gemaakt door poezels.nl. Omdat Astrid me net hielp, mocht zij ook op de foto. Wel zo gezellig. Maverick werd bij de kastraten voorgedragen voor Best-in-Show evenals zijn en Zagato's kleindochter, de mooie Giulia van Richard. Kers op de taart was mr. Q.T. Morrison - volgens mij is deze zoon van Jewel en Boris de perfecte keuze om over een paar maanden een nestje te maken bij Donna... Zoals gebruikelijk had Felikat de show weer prima georganiseerd en deze keer mochten we al om vijf uur naar huis. Wel zo fijn met het mooie weer.

Naast de showhal in Heemstede was Huibert als medewerker bezig met de Dag van de Hond die door de KC Kennemerland werd georganiseerd. Ontdekten we deze zondag dat Wanyama-photo vorig jaar een beeldschone actiefoto Polly had geschoten, deze dag kwam Polly ook weer voor haar lens (en weer een leuke foto, nu eentje in rust waarop wel zichtbaar is dat ik halverwege een knipbeurt van haar was. Nu is ze op een paar ontsnapte plukjes na helemaal zomerklaar).

Deze week hadden we ook een heel avontuur met Eesz. In het watertje van wandelbos Groenendaal verstapte ze zich blijkbaar en het lukte haar een paar keer niet om op de poot te komen. Direct de dierenarts gebeld voor een injectie met anabolen voor de spierversterking en tot mijn opluchting hebben we op de normale manier de auto kunnen halen. Eesz loopt al lang weer alsof er niets gebeurd is geweest.

Jewel gaat steeds meer op haar moeder Tresca lijken. Begrijpelijk ook. Beiden zijn nu wat op gewicht aan het komen; Jewel door de Suprelorin en Tresca door haar castratie en van de week vergiste ik me met als gevolg dat Jewel nu weer bang is voor alle katten die bruin zijn en dat Nieckje en Orchid ook meer dan eens ongerust om zich heen kijken. Gelukkig is Tresca nergens van onder de indruk zodat Jewel weer bij haar tot rust kan komen. We hebben Jewel nu officieel aangemeld als een herplaatsen kat. We geven het dus op. Zo zonde om deze lieve, vrolijke, ondernemende hartendief te moeten gaan missen. Maar het is niet anders en uiteindelijk is het voor iedereen beter. Alleen valt het nog niet mee om voor haar het juiste adres te vinden. Jewel heeft niet voor niets ooit de letters D.E. als titel bij haar naam gekregen. D.E. staat wel voor De Ergste op het gebied van tussen je benen doorglippen wanneer de deur naar de gang opengaat om de boodschappen naar binnen te brengen. Tegenwoordig gebruiken we meestal de gang als sluis want ze is ons twee keer te snel af geweest. Ze is aanhankelijker dan onderzoeker van de buitenwereld aan de voorkant van ons huis dus we hadden haar zo weer te pakken maar het is niet de bedoeling. Zeker nieuwsgierige, argeloze Somali's lopen in zeven sloten tegelijk. We hadden van de week een interessante aanmelding voor Jewel maar helaas, de tuin is niet goed afgesloten en ik heb geen rustig moment meer bij de gedachte dat Jewel zou kunnen ontsnappen.

Sijntje heeft de afgelopen week behoorlijk goed gegeten. Alleen nu laat ze het even afweten. Ik heb al vier verschillende dingen geprobeerd. Straks even gekookte vis en anders gekookte kipfilet. Daarna willen we uit eten gaan en ik ga met een beter gevoel de deur uit wanneer iedereen hun buikjes vol hebben en helemaal tevreden zijn.

Met Sijntje gaat het uitstekend! Zaterdag twee weken geleden was ik echt bang dat het einde nabij was maar ze is weer heel goed opgeknapt. Die Diazepam is een wonder voor haar eetlust. Dat is het goede nieuws. We hebben helaas moeten besluiten om een ander tehuis voor onze lieve Jewel te gaan zoeken. Het is voor iedereen beter wanneer de katten niet meer in twee groepen hoeven te leven. Ze zijn allemaal zo aanhankelijk dat ze het niet fijn zijn om 'buitengesloten' te zijn. De buitengeslotenen zijn echt niet zielig, er wordt regelmatig geruild en ze hebben dan alle ruimte compleet met buitenren maar wij streven hier naar optimaal.

Alles is ingepakt en klaar voor de kattententoonstelling morgen in Heemstede. Heerlijk dichtbij en het wordt extra gezellig met alle vrienden en kennissen die langs gaan komen. Wij nemen mee: onze jongste dame, Donna, momenteel een tikje te dik wat haar de bijnaam Dikke Donna op heeft geleverd, haar moeder, de Lieve Lexie en hun resp. bet-overgrootvader en overgrootvader de heerlijke Maverick. Maverick is al groot internationaal Kampioen en dito als Premior maar hij is zo'n mooie kat, in zo'n goede conditie en zo prettig om bij je te hebben op een show dat wij gaan proberen om hem de titel Supreme Champion te laten behalen. Dat duurt wel eventjes; dan moet hij elf keer het certificaat ervoor winnen. We zien wel hoever hij komt. Hij heeft in maart er al twee behaald in België en dit betekent dat hij er niet meer voor naar de buitenlandse shows hoeft. Last but not least nemen we Jewel/Dzjoewie mee. Vanwege de mogelijke herplaatsing kunnen evt. gegadigden daar een eerste kennismaking met haar hebben. Ook haar zoontje, mr. Q.T. Morrison, is ingeschreven en Richard komt met Florio en Giulia. Ik ben zo benieuwd.

Arme Sijn. Het gaat de verkeerde kant op. Maandag en vandaag heeft ze een vochtinfuus gehad en m'n arme katje reageerde wel heel erg heftig op het miniprikje valium om de eetlust op te wekken. Ze heeft nu wel lekker haar buikje vol maar de klisma voor de obstipatie is niet voor herhaling vatbaar. Zeker niet in combinatie met de spierverslapper. Ze is nu toch wel zo smerig. Ze blijft poepen en ondanks dat ik haar steeds een schone bak geef, loopt ze door de inmiddels dunne ontlasting heen en komt ze dat af en toe bij mij 'afvegen'. Met schone handdoeken komen we een heel eind maar leuk is anders. Ik hoop dat deze narigheid voor haar beloond gaat worden met nog wat kwaliteit van leven. Haar darmen waren als kitten al een groot probleem en na jarenlang gesukkel en gedieet tegen de diaree, kreeg ik haar op dit gebied goed met de versvleesvoeding maar toen bleek ze gevoelig voor obstipatie te zijn geworden. Haar dikke darm bleek vandaag niet zo zeer het probleem. Haar dunne darm voelt niet goed en dat zou kunnen wijzen op darmkanker. Dit is niet zeldzaam bij katten maar wel bij onze katten. Ik ben bang dat het niet meer ontkennen valt dat we nu haar laatste periode ingaan en dat we het juiste moment moeten gaan bepalen om Sijntje te laten gaan. Omdat Sijntje aan de wandel was, was ik net van plan om schone kleren aan te trekken maar ze kwam nu weer eventjes bij me langs. Nog maar even wachten tot ze wat rustiger is geworden. Het prikje van de dierenarts zou niet zo lang werken. Dat was om ca. drie uur en nu zijn we bijna twee uur verder.

Donderdag 1 mei

Arme Sijntje heeft nog lang last gehad van haar darmen en ik heb de indruk dat de portie Hill's AD er toen al weer uit is gekomen. Haar ontlasting had eenzelfde weeïg luchtje. Vanmorgen kreeg ze naast haar kwartje Cerenia ook een kwartje Valium en ze heeft fantastisch goed gegeten! Zo ben je bang dat je haar moet laten inslapen omdat er te weinig kwaliteit van leven is en zo eet en spint ze alles weer bij elkaar. Ik heb vanmiddag even rauwe kippennekjes gehaald. Fijngehakt vindt zij ze meestal verrukkelijk. We hebben hier nu nog een 'arme': dat is Tresca. We hebben haar vandaag laten castreren. Ze heeft haar genen voor haar schoonheid en lieve karakter meer dan eens kunnen doorgeven en mag als betovergrootmoeder op haar lauweren gaan rusten ;-) Ze voelt zich nu natuurlijk niet zo lekker door de narcose etc. en het wondje moet natuurlijk gaan genezen maar daarna zal er weinig verschil voor haar merkbaar zijn. Haar laatste nest was eind december 1212 en toen zij een paar maanden later weer krols werd, hebben we haar meteen Suprelorin laten geven. Net zoals de eerdere keer in 2009 werkte dit middel lekker lang en was zij hormonaal in absolute rust. Omdat zij tussen haar nestjes door niet vaak krols was en ook de poezenpil nooit lang geslikt heeft, hoop ik dat zij daardoor heel weinig risico loopt op het ontwikkelen van mamatumoren op latere leeftijd, een dodelijke kwaal die heel vaak voorkomt bij poezen die vaak krols zijn geweest en zich zo goed als nooit voordoet bij poezen die jeugdig, vanaf zeven maanden, geholpen zijn.

Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik bijna wekelijks even bij Sofie de Lint langsging waar Tresca opgroeide. Als kitten had ze geen diepe kleur en ik verwachtte dat zij eigenlijk geschikt zou zijn voor de zilverfok. In tegendeel - ze ontwikkelde wat langer een prachtige kleur.

Helaas, het is niet gelukt, het nieuwe adresje voor Jewel. Eenmaal thuis gedroeg ze zich alsof ze nooit weg was geweest en ze is weer de beste maatjes met de dieren met wie ze dat al was. Alleen het schootzitten bleef achterwege. Heel vreemd want zij is daar juist heel goed in. Tot ik het zei dat dit me opviel en ze doet inmiddels bijna niet anders. Of ze je begrijpen ;-) Doordat ze duurzame problemen met Orchid en Nieckje heeft, is het voor iedereen beter dan zij zou gaan verhuizen. Pieter en Maaike hebben de introductie keurig volgens het boekje aangepakt maar helaas bleken Jewel en hun jongste poes Tinkie geen vrede te kunnen sluiten. We hadden nog niet buiten 'onze kring' naar een nieuw adresje voor Jewel gezocht - ik had het al wel geschreven maar ik kon het niet opbrengen om het te plaatsen - maar nu moeten we wel: wij zoeken dus een nieuw thuis voor Jewel, met een veilig buiten en een gezellig kater als kattenmaatje. Met onze katers is ze dikke maatjes. Liefst natuurlijk lekker dichtbij en als ik nog een wens mag deponeren - graag bij mensen die één keer met mijn bijstand met haar een nestje willen grootbrengen.

Ondanks het steeds ruilen van bepaalde katten gaat het hier best goed. Lekker genieten op het dakterras en helemaal van Lexie en haar dochter Donna. Ze zijn echt elkaars zilveren schaduwtjes. Waar Lexie gaat, komt Donna ook en omgekeerd. Lexie doet me de laatste tijd zo denken aan haar verre voorouder Rowena. Zij was ook zo'n lief en charmant poesje én had ook zo'n leuke band met haar moeder Oentje.

En dan de honden: Eeszje, vorige week vijftien jaar oud geworden! Dit hadden we nooit durven dromen. We durfden haar haar tweede injectie met anabolen niet eerder te geven - je weet maar nooit wat er dan allemaal als reactie kan komen - maar die zit er nu wel in en ik verbeeld me dat zij nu al weer wat steviger op haar pootjes gaat. Die pootjes; daar moest wel wat aan gebeuren. Mogelijk zat er iets tussen haar tenen wat irriteerde en de dierenarts heeft dit opengemaakt. De eerste dagen stijf in het verband en vanaf vrijdag af en toe in de soda en een schoentje dragen om het schoon te houden. Inmiddels loopt ze al weer zonder schoen in de stad. Een antibioticakuur (Synulox) heeft natuurlijk ook het nodige effect op de wondgenezing. Het ziet er allemaal keurig uit en zelfs het pillenslikken is een feestje. Ik verpak de drie kwarten van de kuur in kattenvoer. Ik laat haar snuffelen aan een klein deeltje in mijn linkerhand en dan mag ze een groter deel met de pillen uit mijn andere hand eten. Opdat ze weet dat er nog meer is, slikt ze de pillenhap snel door. Daarna mijn handen met zeep en een nagelborsteltje schoonboenen en alles is weer klaar.

We zijn er bijna!! Met Eesz, haar 15e verjaardag en met Jewel, met haar integratie in de kattenfamilie van Pieter en Maaike. Dat Eesz zo lang bij ons mocht blijven, zo lang haar gezondheid mocht behouden, is wel heel bijzonder. De Kuvasz is vergeleken met andere rassen nog een behoorlijk gezond ras en geen slachtoffer geweest van populariteit wat helaas vaak het slechtste in fokkers boven brengt. De fokkers doen er alles aan om de meest verantwoorde en zinvolle combinaties tot stand te brengen waardoor hun nest een waardevolle bijdrage voor de instandhouding van het ras kan zijn. En zie daar als resultaat, onze Eesz. Dat vooral de Kuvaszdames, onze eerdere reu Dimbo werd 13,5 jaar oud, de betere leeftijden weten te bereiken, had ik al ontdekt door de jarenlange contacten met andere Kuvaszeigenaren, vooral in de tijd dat Huibert in het bestuur zat van de Kuvasz Vereniging Nederland en ik actief was voor de fokinformatiecommissie en de pupinfo. Omdat de meeste mensen al eerder een Kuvasz hadden en er weer eentje wilden, hoorde ik vaak hoe het met de vorige was gegaan. Recordhoudster toen was een teefje dat zestien was geworden. Zo hoog leggen we de lat niet voor Eesz. We nemen iedere extra dag in grote dankbaarheid aan en we zien wel hoe het gaat. Eigenlijk is ze weer aan een pepspuit toe die haar spieren wat versterkt maar omdat ik begrepen heb dat dit geen goed effect op het afweersysteem zou kunnen hebben, durf ik het nog niet aan om haar een tweede te laten geven. Ze is nog redelijk goed ter been en tijdens de wandelingen in de stad valt ze niet om. Wel in het bos maar dat komt vooral omdat ze steeds vergeet dat ze een oude dame is en met jongere honden wil spelen. Ondanks het feit dat zij meer dan tien jaar geleden al gecastreerd is, is ze tegenwoordig erg aantrekkelijk voor jongere reutjes. Die gaat het helemaal niet om het spel maar zo ervaart Eesz het wel maar wanneer ze onderuit gaat, krabbelt ze weer vrolijk overeind.

Op dit filmpje is wel te zien dat haar gangwerk erg rommelig maar ook dat ze bijzonder blij van zin is en dat is het belangrijkst. Ook is er een zwarte plek zichtbaar op haar schouder. Die heeft ze al heel maar deze wordt steeds groter. Er sijpelt bloed uit en dat vormt dan een dikke zwarte korst. Ik probeer het wel bij te houden met honingzalf maar dat lukt niet altijd. Vorige week had ze er mogelijk aan gekrabd en ik schrok van al het bloed. Met wat verband en een klodder honingzalf op een wattenschijfje kregen we het weer rustig en nu is het weer zoals het eerder was. Eesz vandaag in het wandelbos Groenendaal

Afgelopen maandag was het veertien dagen geleden dat Jewel verhuisd is. In principe moet je volwassen katten altijd veertien dagen de tijd geven om aan de nieuwe omgeving met de mensen en de andere dieren te wennen. Met de mensen was dat geen enkel probleem alleen is het nog geen oude-jongens-krentenbrood tussen haar en de andere drie katten. Inmiddels is het al wel zo ver dat ze ook zonder toezicht allemaal bij elkaar kunnen. En als bonus heeft het Boskatje Tinky geen plas meer verkeerd in huis gedaan nadat zij haar op mijn advies een paar dagen halfjes Clomicalm hebben gegeven. 'Even de hersentjes resetten' vind ik het effect van dit middel en vaak is het daarna nooit meer nodig. Via Messenger krijg ik regelmatig updates en foto's van Jewel en de andere katten.