Shabanou is vannacht bevallen van twee schattige 'kopietjes' van papa Jack, sorrelzilvertjes dus. Moeder en kinderen maken het goed. Shabanou deed haar bevalling in het kleine kraammandje maar de verhuizing naar de officiële kraammand lijkt door haar geaccepteerd te zijn. Deze mand is ruimer en zodanig van constructie dat de temperatuur daar wat hoger kan zijn. Met 'verhuizingen' is het altijd even afwachten wat de moederpoes wil. Moeders wil is wet. Toen ik Tresca wilde verhuizen na haar bevalling, gaf zij duidelijk aan dat zij hele andere ideeën had. Zij moedert nog steeds op de bank in de voorkamer maar ik ga haar met haar kroost vandaag proberen te verhuizen naar het puppyrennetje dat daar al klaar staat. De kittens moeten zo langzamerhand meer ruimte krijgen en meer kunnen zien en bewegen.

Vanmiddag ben ik met Sijntje naar de dierenarts geweest om bij haar urine te laten afnemen. Eerdere keren ging dit altijd heel makkelijk maar vandaag helaas niet. Het bleek dat ze weinig urine in haar blaas had dus in plaats van dat ik haar alleen maar eventjes vasthoudt voor de afname, prikje met een hele dunne naald door de buikwand om wat urine op te zuigen, moest er nu een echo-apparaat en uiteindelijk vier paar handen bijkomen om de klus te klaren. Het bleek dat Sijntje niet echt consequent was geweest met haar kattenbak gebruik: ze had wel een plas gedaan maar de ontlasting had ze nog even achtergehouden. Gelukkig is verder alles goed afgelopen en thuisgekomen was ze meteen weer zoals ze behoort te zijn. Haar eetlust en knuffelbehoefte is weer vanouds. Vrijdag krijgen we de uitslag van dit onderzoek. Als blijkt dat er geen bacterie in haar urine zit, hebben we een kans dat ze weer een tijdje vrij van blaasontstekingen en bijbehorende medicatie kan leven maar we moeten er wel rekening mee houden dat een ontsteking, door een andere ziekteverwekker, ieder moment weer kan terugkomen. De oorzaak is dat haar urine veel te waterig is maar dat heeft weer haar nierfalen als oorzaak en daar valt niets aan te veranderen.

Met Tresca en de kittens gaat het uitstekend. Ze worden met de dag mooier en ook nog leuker dan ze al waren. Ze gaan steeds meer op me reageren maar gisteravond was het poesje met het blauwe bandje wel heel erg blij om me te zien. Dat vond ik verdacht en omdat ik het niet voor onmogelijk hield, ondanks dat er niets aan hun groei mankeerde, heb ik toch maar even een flesje kittenmelk voor ze gemaakt. Dat ging erin als koek. Vanmorgen trof ik het hele stel heel tevreden aan maar omdat kittens een flesje geven alsbehalve een straf is én weer een extra bijdrage is voor hun socialisatie als huisdier, krijgen ze nu een beetje van die melk iedere twaalf uur. Afhankelijk van hun ontwikkeling gaat de frequentie nog naar om de acht uur en dan zullen ze waarschijnlijk vier weken oud zijn en hun eerste vleeshapjes mogen krijgen.

Tresca had een ruimere mand nodig. Met vijf van die bullen was het mandje overvol alleen bleken ze te makkelijk uit de ruimere mand te kunnen komen. Nu zit het stel in de doos van de nieuwe magnetron en het puppyrennetje staat al klaar. Ik hoop ze morgen daar naar toe te kunnen verhuizen. Alles valt en staat met de instemming van Tresca. Als een moederpoes haar draai niet kan vinden dan kan ze met de kittens gaan slepen en uiteindelijk zo nerveus worden dat de kittens in de problemen komen en dit kan zelfs fataal aflopen. Ondertussen wordt de buik van Shabanou maar groter en groter. Heel spannend. Vandaag is het precies negen weken geleden dat Jack en Shabanou mij te pakken hadden door ondanks de broekjes toch tot een dekking te kunnen komen. Inmiddels is Jack gecastreerd en dus deze grap kunnen ze niet meer uithalen. Jack is erg leuk met kittens en hij ligt af en toe al in het puppyrennetje klaar voor het moment dat hij Tresca mag gaan assisteren.

Met Tresca en de kittens gaat het uitstekend maar zorgenvrij zijn we hier niet. Eesz glijdt af en toe met haar poten weg... Doodeng. Een grote hond moet zelf kunnen blijven lopen. Dat ze wat dovig aan het worden is, ontdekten we onlangs ook al. Eesz heeft een mooie leeftijd voor een grote hond van 13 jaar maar ze ziet eruit als ze vijf jaar is en dat wil je het liefst altijd zo houden. En Anches is nog steeds bangig van Jack terwijl hij voor 99% op het vredespad is na zijn castratie. Hij komt pas op het idee om haar te plagen wanneer zij begint te brommen. Net heeft Jack nog heerlijk met zijn dochter Lexie gespeeld. Als dit straks ook weer kan met Maverick moeten we onze spullen maar goed vastzetten want dat gaat ruig. Lexie en Jewel heb ik gisteren de poezenpil gegeven. Ze waren onlangs gelijktijdig krols en zo gezond is dit niet voor ze. Tot mijn verbazing is de lieve Jewel dan helemaal niet zo schattig katje. Ze heeft ook ontdekt dat Shabanou in haar hart een kwetsbaar poesje is. Ik had Shabanou vanwege de aanstaande bevalling net een heerlijk kraammandje gegeven waarin ze zich tevreden zat te wassen toen zag ik dat Jewel haar aan het besluipen was. En volgens mij niet op een speelse manier. Dan maar even een deur dicht. Jammer, ik was net zo blij dat Jack zonder broek vrij in huis kon. Misschien kan ik Anches en Shabanou meer met elkaar laten optrekken en af en toe Jack en Jewel in de kattenkamer zetten. Eerder durfde ik dit niet vanwege het risico op een ongewenste dekking maar Jack kan nu, na bijna zes weken, echt niet meer vruchtbaar zijn. Hier speelt natuurlijk ook een statusprobleem. Jewel vindt zichzelf ook volwassen maar ze heeft geen status als moederpoes. Dat heeft Shabanou straks wel weer.

Sijntje krijgt dagelijks haar Fortekortabletje voor haar nieren en een antibioticapilletje vanwege de blaasontsteking. Ik zie de strip met pillen minderen en ben bang dat zij wanneer dit op is weer instort. De vorige keer was het twee dagen na het einde van de kuur en onderzoek wees uit dat het een andere bacterie was. Dit wijst op een weerstandsprobleem... Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

De kittens van Tresca groeien uitstekend en Tresca heeft alles onder controle. De recenste foto's staan in het nesttopic (Tresca en Iago).

Met Sijntje gaat het ook prima al zijn we wel bang dat ze weer instort zodra haar antibioticakuur afgelopen is. De oorzaak zit in haar te waterige urine maar dit komt weer omdat ze een nierpatiëntje is... We kunnen er alleen maar het beste van hopen. Zij eet en spint nu prima en het gaat niet om kwantiteit maar om kwaliteit van leven. Toen ik weer in mijn luie stoel ging zitten na alle zorg om het nestje was zij de eerste die op mijn schoot plofte.

Ik had graag een nieuwe foto van Shabanou willen plaatsen. Zij ziet er nu zo mooi uit. Het vollere buikje staat haar goed. Maar zij heeft zo'n aparte manier van knuffelen, ze komt altijd bij me staan, en zo kan ik geen foto's maken. Ze is geen schootkat maar zodra ik in mijn bed lig, is zij er als de kippen bij om het plekje op mijn heup voor zichzelf veilig te stellen. Haar buikje is wel bescheiden; ik hoop zo dat het geen eenlingetje wordt. Gisteren heb ik een kitten voelen bewegen. Nog twee weken en dat weten we het.

Arme Jack. Was hij net van de broekdragerij af, moet hij ze weer dragen omdat Jewel én Lexie krols zijn geworden. Men zegt dat katers tot zes weken na de castratie vruchtbaar kunnen zijn en Jack vindt de meiden te interessant om het risico te nemen. En arme ik want toen hij zonder broek liep toen ik de poesje boven had gebracht, plaatste hij een paar flinke sprietsen in de kamer.

Even een update voor iedereen die zo meeleeft. Het gaat nu prima met de kleine meid en Tresca is ook weer helemaal zoals ze hoort te zijn, een gelukkige moederpoes met kittens.

Ter verhoging van de kerstvreugde stapt Lexie af en toe de kerstboom in. Ze loopt er in rond alsof ze nooit anders heeft gedaan. Via de stam komt ze omhoog en dan is het 'vogeltjes vangen' liggend op de takken. Met deze voorpret in ons hoofd hebben we ook gekozen voor een boom met vogeltjes in plaats van ballen.

We hebben heel wat zeer onrustige uren achter de rug. Misschien is er wat aan de hand met een van de kittens maar er is niets te vinden anders dan dat het vierde kitten een keer een vuile broek had en veel piept. Er speelt ook iets van een tepeloorlog. Ik had opgeschreven wie waar drinkt en ik zag net dat poesje rose de tepel van zorgenkindje poesje blauw te pakken had. De groei van alle kittens is ondanks de onrust zeer behoorlijk en geleidelijk aan begint Tresca zich steeds meer te ontspannen (en ik ook).

Ik ga zo het nesttopic bijwerken. Gedaan!! En ik twijfel aan het geslacht van het kitten met het gele bandje... Misschien toch een poes!

Het nestje van Tresca en Iago

Tresca gedraagt zich weer zoals ik van haar gewend ben en ik hoef niet meer de hele tijd bij haar te zitten. Ik heb weer goede hoop en wil ze namen gaan geven. Vanwege onze Russische connectie (Iriska in Oekraïne, de voorspelde winter onder de naam 'de Russische Beer) speel ik met de gedachte om poesje blauw Mirusia (ik zit naar de kerstshow van André Rieux te kijken) te noemen. Dat wordt dan in de praktijk vast Roessie naar haar sorrelkleurige voorouder Rooster, Our little Red Rooster (EP/EC Moonschea Sungold Firesong) hier werd genoemd.

Roosters topic op deze website

We zijn er nog lang niet. De kleine Mirussia maakt mij te veel drukte maar met het rustige zorgzame gedrag van haar moeder heeft ze de beste kansen. Als ze toevallig een ontwikkelingsstoornis tijdens de zwangerschap heeft opgelopen, dan zal het waarschijnlijk niet gaan lukken maar wanneer het wat anders is, dat ze af en toe de hik heeft en dat haar tepel steeds gestolen wordt, dan kan het allemaal goed aflopen.