Het zonnetje deed dit weekend zo zijn best en vandaag scheen het weer onweerstaanbaar. Vanaf mijn crosstrainer, waarop ik tegenwoordig weer aan mijn conditie werk, heb ik altijd zicht op het dakterras waar de katjes vaak van het mooie weer genieten. Vandaag lukte dit ook best; zo goed dat ik me daar wat later met een boekje in een hoekje heb genesteld. Alleen niet al te lang want ik hoorde af en toe een zielig blafje van de kleine Polly. Dat zit dan niet prettig dus ik naar beneden. Wat bleek, met al het gestoei van de dieren waren de matten weggegleden en de lieve meid met haar geblesseerde schouder durfde het gladde stuk lamet niet over te steken naar haar honk. Gisteren tijdens de boswandeling heb ik extra op haar gangwerk gelet maar dat is echt zo slecht nog niet. Dilemma wat te doen met die matten. Ik had gisteren de antislipmatten er onder vandaan gehaald want door de spelende katten liggen die matten toch steeds schots en scheef in de kamer maar met ondermat is het voor mij, met mijn lastige rug, moeilijker om ze weer op hun plaats te krijgen maar zonder gaan ze echt de hele kamer door.

Eesz liep gisteren weer als een zonnetje voor een hond van haar grootte en leeftijd. Op een kwartaal na 15 jaar! Echt super. Ook gisteren weer. Met sommige honden, meestal jongre reutjes, klikt het blijkbaar bijzonder goed want dan wordt er zelfs even gedold. Ze moet dan wel oppassen dat ze niet omvalt. We denken dat zij af en toe vergeet dat zij haar beperkingen heeft. We zijn echt heel gelukkig dat wij haar nog hebben en dan ook nog eens in deze conditie. Voor haar keelirritatie zou ze eigenlijk cortisonen moeten slikken maar zo goed als dit bij katten werkt, zoveel akelige bijwerkingen kan het bij honden hebben. Zo lang het voor haar te doen is, verkleinen we toch het risico om bijv. suikerziekte te krijgen. Het begint nu wel zichtbaar te worden dat Eesz een echte oude dame is. Vorig jaar maakte ze nog furore op de clubdag van de de Kuvasz Vereniging Nederland en behaalde ze haar derde certificaat. Wij hadden er nooit aan gedacht dat ze daarmee het veteranenkampioenschap had behaald en toen we ons dat die dag realiseerden, hebben we meteen de registratie ervan aangevraagd. Alleen lukt het nog steeds niet om dit te krijgen. Eigenlijk is het niet te filmen dat de Raad van Beheer op Kynologisch gebied dit zo lang laat liggen. Als er iets ontbreekt, laat dat dan weten! Ik heb gisteren maar weer een e-mailtje gestuurd en straks maar bellen. Met geduldig wachten gaat het blijkbaar niet lukken en postuum hoeven we hem echt niet. Van Urszi, Sziki Orsi, ook nog eens de eerste geregistreerde Pumi in Nederland, hebben we haar titel ook nooit geregistreerd gekregen (maar dat kan komen omdat ze één CAC in Brussel heeft gehaald en mogelijk administratief niet goed was verwerkt). 8/2 Het certificaat is binnen!!

Deze site wordt voornamelijk bezocht door kattenliefhebbers dus ook nog maar een klein stukje over de katten. De terugval in de herintroductie van Jewel met Nieckje lijkt weer te zijn ingelopen. En Sijntje heeft gisteren weer haar eetlustpilletje gekregen. Ze heeft weer prima gegeten maar is mij te tam. Ik zit al een uur met mijn laptop op schoot en zij heeft zich nog niet gemeld. Dat ga ik checken.

Van mij mag de tijd hard gaan tijdens de donkere maanden en met ingang van februari krijg ik al een beetje voorjaar in mijn hoofd. Maar zo als ik even dacht dat de 2e helft van deze maand was gegaan, was een foutje. De datum van het stukje hieronder klopt niet. Op 15 januari lagen die kleden nog niet in de huiskamer en we zijn pas afgelopen maandag met Polly naar de dierenarts geweest. De kleden voor Polly om haar angst voor de gladde vloer weg te nemen hier nu ruim een week. Ik vind het geen gezicht maar onze dieren, dus niet alleen Polly, hebben er heel veel plezier van. Van Polly weten we inmiddels dat ze geen te lange nagels had maar dat een schouderblessure haar zo angstig maakte op een gladde vloer. We hopen zo dat dit weer 100% gaat genezen want Huibert en Polly hebben juist zoveel plezier met de behendigheidstrainingen. We hebben in ieder geval wel bereikt dat Polly weer blij is en normaal in de kamer loopt. Zij blij, wij blij. De katten hebben de grootste pret van die kleden; ze denken dat het racebanen zijn. Omdat we eerst dachten dat Polly bang van het kamerhekje was geworden, misschien een keer klem had gezeten, hadden we dat als eerste weggehaald. We hebben het al heel lang niet meer nodig om de honden uit de voorkamer te houden want de vervelende kinderen die voor de ramen onze honden aan het opjutten waren, zijn al lang verhuisd. Dus hup hekje weg - bleek dat dit toch wel erg handig was om de katten rustig te laten knagen aan hun stukken lamshart en kippenvleugeltjes en Polly wist te vaak iets te stelen en ze is al een tikje te zwaar. Bij de Prënatal bleken ze in de aanbieding dus we hebben maar twee nieuwe, deze keer withouten hekjes meegenomen (mocht Huibert dragen) ;-) Ook eentje voor de trap. Och ja, wel even wennen want dat hekje had het 'Sigismund-luikje'. Sigismund had op zijn oude dag ook iets aan zijn schouder en maakte liever geen grote sprongen meer. Omdat er toch een keer een hond aan had zitten knagen, had Huibert een paar stijlen ingekort en er een latje ondergezet. Iedereen gelukkig.

Het ging heel goed met de herintroductie van Jewel met de vier poezen waarmee zij in oktober in conflict was geraakt. Met Shabanou en haar moeder Tresca was het meteen al goed. De grootste winst daarvan was dat Jewel zo haar flixatie op wildkleurpoezen kwijt was geraakt. Ze stoof bijv. ook wel eens op Sijntje was maar moest remmen toen ze zag dat zij niet een van de somalipoezen was. Met Nieckje ging het deze week ook al geweldig goed. Ze hebben een hele nacht bij me geslapen en 's morgens hadden we een uitgebreide knuffelpartij. Ik was zo blij en de beide meiden maar spinnen en knuffelen en opeens was het weer mis. Moeten we weer opnieuw beginnen. Wat hebben die mensen die in oktober voor die extreem harde knal hebben gezorgd mij en de dieren aangedaan!

Van alle kittens krijgen we goede berichten. De laatste foto's staan in hun blog, behalve die van Polgara want haar foto's zitten nog in de camera. Grote gemene deler is van ze dat hun eetlust bijzonder goed is. Dat zien we hier ook bij Donna. Ik vergiste me zelfs van de week; ik zag haar heel eventjes voor haar moeder aan.

Alle kittens zijn uitgevlogen (zie het nesttopic), behalve onze eigen Donna dan. Omdat het voor de ontwikkeling van een jong katje belangrijk is om overal aan te wennen, dus ook aan autorijden en een andere omgeving verkennen, mocht zij gisteren mee op bezoek naar Huiberts moeder. Tot onze verbazing hadden we gezien dat niet alle kittens bij hun nieuwe mensen zo dapper uit hun transportmandje stapten als we van onze kittens gewend zijn. Wat daar de oorzaak van was? Wat me wel was opgevallen tijdens het opgroeien van de kittens is dat er minder contact was met de honden. Pici was toen al overleden en de oude Eesz zoekt er geen contact meer mee sinds Polly bij ons woont. Polly telt voor drie honden en heeft zich juist uitermate met eerdere kittens bemoeid. Van het helpen bij de verzorgende taken van de moederpoezen, het wassen en ontlasten, tot uiteraard het stoeien. Deze keer deed ze dit amper. Wat ook opviel was dat ze vaak extreem krabbelend/slippend door de kamer ging en de laatste tijd durfde ze soms niet van a naar b in de kamer te gaan. In de voorkamer komen, ook wanneer er bezoek was, was ook al zeldzaam geworden. Nu was haar gedrag in het bos na het overlijden van Pici al danig veranderd en dat is enigszins te verklaren. Maar het gedrag in huis niet. Ze probeerde bijv. ook niet meer stiekem naar boven te glippen om te kijken of er wat eten van de katten te stelen was. Ik maakte me echt heel erg zorgen. Je hondje te bang om met je mee naar de gang te lopen voor een wandeling... Ik ben haar maar gaan dragen, met mijn rug!) en toen realiseerde ik me dat het probleem echt onhoudbaar was. Ik lag ervan wakker en toen viel het muntje. Ons lieve hondje heeft te lange nagels. Wij knippen die nooit van de honden, die horen te slijten tijdens de wandelingen maar omdat mijn rugklachten steeds mee toenemen, schoten juist de gezellige langere stadswandelingen met mij erbij in en de trainingen die Huibert met haar doet, zijn op gras en in een manege. We zijn gisteren meteen naar Ikea gegaan en hebben daar een paar goedkope lopers gekocht. Ze lagen er nog niet of we hadden weer een blij hondje. Voor maandag staat er een afspraak bij de dierenarts voor het nagels knippen. Met het juiste knippertje kan ik dit vast wel zelf leren maar ik wil eerst zien hoe en met wat dit hoort te gebeuren. Ik hoop zo dat dit alleen de oorzaak was en dat Polly weer door het leven kan huppelen. Cesar Milan woont te ver weg om even hier te komen kijken en dan moet je het toch echt zelf doen.

De blog van de kittens, Nestjes Lexie en Jewel is van de week ook weer bijgewerkt. Zo leuk dat hun nieuwe mensen zoveel van zich laten horen. Het blog over Sijntje Sijntje/nierfalenl heeft ook weer een nieuw stukje erbij. Dat medicijn tegen haar slechte eetlust door haar nierfalen, Mirtazipine, is wel een wondermiddel. Het helpt namelijk ook tegen de misselijkheid én het spugen. Het viel me op dat Sijntje nauwelijks meer haar eten uitspuugde. Eerder moest ik haar vaak kleinere hapjes geven om te voorkomen dat alles er weer uitkwam. Dit zelfde speelt ook bij Orchid maar Orchid is niet ziek. Wat wel bij haar speelt is dat zij angstig gedrag heeft ontwikkeld door het misverstand met Jewel toen die pas haar kittens had. We zijn nu druk bezig om Jewel weer met de andere poezen en vice versa te leren omgaan maar Orchid moet eerst wat meer zelfvertrouwen hebben. Iets homeopatisch vanuit Amerika werd idioot duur door de portokosten en in afwachting van een soortgelijk middel hier in Nederland, kwam ik op het idee om haar één keer een kwart tabletje Mirtazapine te geven omdat ik gezien had dat Sijntje mogelijk daardoor ook ondernemender was geworden. Het was een groot succes. Orchids gedrag was inderdaad meteen al stukken positiever, haar eetlust uitstekend én geen gespuug!

Met de herintroductie van Jewel zijn we al zover dat zij zonder toezicht met haar moeder Tresca en Shabanou kan omgaan. In principe ook met Nieckje maar daar ben ik nog voorzichtig mee. Nieckje en haar dochter Orchid lijken zo op elkaar en het mag absoluut niet mislukken. In voorkomende gevallen heb ik Jewel in een tuigje aan een lijntje bij me op schoot en zo kunnen ze aan elkaars aanwezigheid wennen. Mazzel dat Jewel zo'n schootpoes is!

Vandaag heeft Eesz een injectie met anabolen gekregen in de hoop dat haar bespiering zodanig verbetert want ze loopt momenteel heel erg slecht. Het doet zo zeer om onze lieve meid zo te zien aftakelen. Ze heeft al een prachtige leeftijd voor een kuvasz en tot voor kort was haar haar leeftijd amper aan te zien. Wat ook helpt is dat een witte hond geen grijs toont. Twee weken geleden was ik met haar voor het laatst in het bos. Dat ging uitstekend alleen met het thuiskomen, heb ik m'n rug verdraaid toen ik haar uit de auto hielp. Ik ben nu pas weer in staat om een nieuwe wandeling te gaan proberen.

Deze maand startten we met het wegbrengen van onze kittens naar hun nieuwe mensen. Een beetje later dan anders maar door het vuurwerkgedoe :-( was het beter dat de kittens in hun eigen veilige omgeving zouden zijn. De knallen worden ieder jaar zwaarder maar de ramen zitten er nog in. De eerste die ging verhuizen was Morrison, op Nieuwjaarsdag, daarna vertrokken Pip en Qizmo, vorige week zaterdag Qwibus maar daarna moesten we de afspraken afzeggen omdat er kittens ziek werden. Pip had niet de gebruikelijke start die we van onze kittens gewend zijn; met het staartje omhoog meteen uit het mandje stappen en op verkenning uitgaan maar ze herstelde zich vlot en het gaat erg goed met haar en vriendje Qizmo. Van de andere kittens horen we ook alleen maar goede berichten. Polgara, Peter Pan en Donna hebben een aantal dagen diarree en een hele slechte eetlust gehad. Polgara begon als eerste met spugen en toen had ik geen idee van de oorzaak. Ze waren Oudejaarsdag nog ontwormd. Die werd kort daarna duidelijk: de arme Lexie had mastitis gekregen. Melkklierontsteking en de kittens werden ziek van de geïnfecteerde melk. Arme Polgara het ergste en dat kwam ook nog eens door mij omdat ik dacht, nog steeds trouwens, dat moedermelk voor een ziek kitten de best mogelijke voeding is. Alleen niet wanneer er een ontsteking is. Met rust, warmte, Finidiar/Diarstop en pipetjes rijst-kip-bouillon kreeg ik ze weer aan het eten. Voor Lexie zijn we zo snel mogelijk naar de dierenarts gegaan. De arme meid had ook veel pijn. Arme poezen die ook zoiets krijgen maar niet tijdige pijnstilling en andere medicijnen. Ik vraag we af of een poes dit zonder medicatie kan overleven. Gelukkig is dit allemaal al dagen weer achter de rug. Alleen is het een heel gedoe om haar bij haar kittens vandaan te houden. Inmiddels laat ik Diva wel weer bij Lexie drinken. Als zij ziek wordt, kan weet ik wat de oorzaak is en kan ik ingrijpen (prompt overat zij zich vanavond en kwam alles er weer uit) Het was zo wreed om Lexie bij haar kittens vandaan te houden. Het dragen van een rompertje bleek niet afdoende. De slimpies wisten hun neusjes eronder te krijgen. De kittens zijn al weer dagenlang zoals ze horen te zijn, tussen de 1795 en ruim twee kilo, dus we konden weer mensen blij maken met hun inmiddels extra lang verwachtte nieuwe huisgenootje. Gisteren was Peter Pan aan de beurt en woensdag Polgara. Donnaatje blijft. Haar hebben we ingeschreven voor de somalispecial op 16 februari in Fijnaart. Normaal gesproken showen we niet bij de onafhankelijke verenigingen maar voor specials maken we vaak een uitzondering. We treffen het niet met de Felikatshows. Hun eerstvolgende show is in maart in Veldhoven, ook weer zo ver weg. Het is een jubileumshow maar ik ga er nog eens goed over nadenken of we weer zo'n eind met onze katten willen reizen. Maar daarna komt de show in Heemstede. Die willen we niet overslaan!

Toen Eesz langer dan een half jaar geleden voor de derde keer Beste Veteraan was geworden, realiseerden we ons dat ze nu de titel Veteranenkampioen mocht gaan dragen. We hadden dit meteen aangevraagd en betaald maar al wat er kwam niets :-( Na een hele speurtocht vonden we de betaling en meldden we ons met de vraag waar haar titel bleef. Bleek dat het laatste certificaat ontbrak. Vandaag ingescand en opgestuurd. Ik hoop wel dat hij nog op tijd komt.

Echt dé dag om weemoedig om te kijken naar het afgelopen jaar en je gedachten te laten gaan over wat het nieuwe jaar zou kunnen gaan brengen, lukt niet. Ik zit me echt zorgen te maken. De vuurwerktraditie is nog steeds niet afgeschaft en de overlast wordt ieder jaar erger. Dierlijke slachtoffers worden natuurlijk niet geteld, het zijn immers maar dieren, maar ik vraag me af hoeveel meer zwaar gewonde mensen er dit jaar weer zullen zijn. Het eerste halve handje is er al. Dat het de afstekers overkomt, is een risico waar ze zelf voor kiezen maar al die passanten, kijkers en hulpverleners die gewond kunnen raken :-( Hoeveel zou dit de samenleving kosten? Mensen die door vuurwerk nooit meer in staat zullen zijn hun eigen boterham te kunnen (gaan) verdienen? Het argument dat het traditie is, vind ik kul. Straks komt een of andere *%$^* nog op het idee om het als cultureel erfgoed te laten opnemen net zoals dit jaar de stierenkwellerij in Spanje op die lijst is gekomen. Krijgen ze nog recht op subsidie van de EU ook. Dat traditiegedoe is geen argument. Of veel mensen ergens aan hechten wel. Ooit waren hier ketterverbrandingen en heksenverdrinkingen traditie en dat is toch ook afgeschaft. Ik zit me nu dus enorm op te winden over de idioot harde knallen - straks even zoeken of ik ergens een petitie, de zoveelste, tegen vuurwerkoverlast, kan ondertekenen. De knallen zijn echt harder dan vorig jaar, net was er een met licht als een bliksem. Het feit dat een paar maanden geleden de pas bevallen Jewel zo extreem geschrokken was door de knal van de op straat vallende zware rol oude dakbedekking speelt nu wel een rol. Gelukkig heeft ze de afgelopen weken zich niet druk gemaakt over het voortijdig afsteken van vuurwerk. Eigenlijk wel een goede warming-up (en ik heb ze ook getraind met partyvuurwerk in de huiskamer). De kittens reageren er niet echt op. Ik heb ze een miniblikje kattenvoer gegeven en daar zitten ze met z'n allen om de beurt uit te hengelen. Hun buikjes zijn al redelijk vol want ze hebben zich te goed gedaan aan een kilo drumsticks. Het waren maar zeven zware en die had ik in tweeën gehakt en een paar tikken met een kunststof hamer gegeven. Natuurlijk hebben de hondjes er ook wat van gehad. Eesz is nooit bang geweest voor vuurwerk en nu is ze met haar dik veertien zodanig doof dat het haar ontgaat. Over Pici hoeven we ons geen zorgen meer te maken nu ze overleden is. Zij had er echt weken last van. Ze rook gewoon de kruitdampen. Polly was tijdens de andere jaarwisselingen best dapper, de argeloosheid van de jeugd?, maar nu niet. Ik heb haar een halfje Clomicalm gegeven. Dat is geen tranquillizer, dat moet je dieren nooit geven, maar het geeft wel heel snel wat ontspanning. Wetenschappelijk is het vast niet te bewijzen. Het is een soort antidepressivum en daarvan wordt gesteld dat je het pas na weken slikken gaat werken. Dit dus niet. Echt binnen een paar uur effect!

Morgen gaat het eerste kitten ons verlaten. Het was al een feestje dat we ze een weekje langer mochten houden vanwege het vuurwerk maar hun nieuwe mensen wachten met smart op ze. Heel begrijpelijk want wat zijn ze leuk en mooi! Morrison is de eerste en dan brengen we iedere volgende dag één of twee (voor Jolanda) weg. Voor de best mogelijke start zijn ze natuurlijk gevaccineerd en diverse keren ontwormd. Vanmiddag nog even. Ook mochten ze op de weegschaal laten zien waar al die kilo's vlees van de afgelopen tijd zijn gebleven. We hebben extra kattenbakken staan maar om nu te zeggen dat er zoveel te scheppen was. Vleesetende kittens hebben ook hele kleine compacte niet-stinkende drolletjes. Dat was vroeger toen onze dieren nog vnl. blikjes en brokjes aten wel anders. Er was er altijd wel eentje met diarreeklachten en dat is zo vies.

Ik heb hier heel wat in te halen. Om maar met het ergste te beginnen. Sylvia Scheen, de eigenaresse van Tamaran, is deze maand overleden. Toen het duidelijk was dat zij niet meer beter kon worden, heeft ze me gevraagd om voor haar drie katten nieuwe mensen te zoeken. Dat heb ik heel graag voor haar gedaan. Ik voelde me vereerd dat zij mij dit toevertrouwde. Haar twee prachtige boskatten zijn het eerst verhuisd. Op de dag dat zij nog net met een duidelijke ja-knik kon aangeven dat zij het goed vond dat Brenda deze twee jongens meenam. Diezelfde dag moest ze in slaap worden gebracht omdat de pijn van de hoofdtumor ondraaglijk was geworden. Tamaran en Sylvia hadden een speciale klik en hij hield trouw de wacht. Echt ontroerend. Vorige week woensdag belde haar dochter dat Tamarans gedrag veranderd was en dat hij ook beter kon verhuizen. Tussen de telefoontjes door over de afspraak voor het ophalen van hem, is Sylvia overleden. Het is alsof ze gewacht heeft tot ook Tamaran veilig was. En dat is hij. Na een weekje wennen, heeft hij leuk contact met de Bengaal van Marjo en Maarten en de buitenren waar hij wanneer hij maar wil in en uit kan is een feest voor hem. De integratie van Euro en Freij is helaas niet zo goed verlopen en het is niet onmogelijk dat we alsnog verder moeten zoeken voor deze twee hele mooie, gezonde en voorzien van een unieke afstamming, boskatten. Absolute voorwaarde is het veilige buitenleven zoals een afgezette tuin, buitenren of afgezet balkonnetje. Maar voorlopig blijven we hard duimen dat Freij en de poes waar het niet mee klikt, bijdraaien. Ze zouden daar in Stadkanaal zo'n goed adresje kunnen hebben.

Met onze kittens gaat het heerlijk. Ze mogen vanwege de vuurwerkellende, onbegrijpelijk slap van onze overheid om deze terreur ieder jaar maar te accepteren, niet echt democratisch, wat langer blijven en dat is wel zo leuk voor ons. Ze kunnen overal komen, geen kast heeft meer een geheim voor ze. Mr. Q.T. Morrison heeft al ontdekt hoe hij op het aanrecht kan komen. Maandag kwam onze dierenarts Jessica van Dierenkliniek Bloemendaal bij ons langs voor het vaccineren en controleren van de kittens en een aantal volwassen katten. Ze werden allemaal goedgekeurd! Een selectie van de foto's van de afgelopen maanden heb ik vandaag op mijn Facebook gezet.

Het engelenlichtje hiernaast is ter nagedachtenis van Rudi's hartediefje Moosman. Hij is bijna 19 jaar oud geworden. Mooie leeftijd maar waar veel mensen aan voorbij gaan is dat de dankbaarheid voor de mooie bereikte leeftijd niet meteen opweegt tegen het grote gemis. Hij heeft wel bijna twee decennia samengeleefd met zijn vrouwtje. Moosje is een broer van Grace en is via haar een oud-oud-etc. oom van Lexie. Zo leven ook zijn genen nog voort!

Sijntje maakt het wel heel erg spannend. Haar eetlust is heel wisselend en ik moet de apartste hapjes voor haar maken om haar aan het eten te houden. Daardoor kreeg ze vorige weekend te weinig Isogel via haar eten binnen en liep de arme meid weer obstipatie op. Uiteindelijk raakte zij dat drolletje wel kwijt maar ze bleef persen. Omdat de dierenarts toch zou komen, heb ik haar wat Metacam (heeft ze eerder gehad voor een soortgelijk probleem) gegeven en al gauw was het zielige persen over. Wel drupte ze nog een tijdje wat rozig vocht maar met een dikke handdoek onder haar kontje lag ze weer spinnend bij me op schoot. Omdat ik geen ervaring heb met de verzorging van een kat met nierfalen ben ik een blog over haar gestart. Ik houd het niet voor onmogelijk dat haar nierfalen in veroorzaakt doordat ze zolang dieetbrokjes voor haar jarenlange chronische diarreeklachten. Toen liep ze ook druppelend door het huis. Pas toen ik haar toch consequent vlees ging voeren, net zoals onze katten al jaren kregen, genazen haar darmen. Alleen moesten we na verloop van jaren erop letten dat ze soms obstipatie kan ontwikkelen. Haar blog staat hier. Blog nierfalen van Sijntje (De blog opent in een nieuw venster)

Sijntje had ons goed laten schrikken maar na twee keer een bezoekje aan de dierenarts voor een vochtinfuus en andere medicatie gaat het weer heel acceptabel. Ze krijgt extra lekker en nat eten en dit ook extra vaak. En ze is nu onder en boven de wet. Ze mocht zelfs tijdens het eten bij me op schoot blijven zitten (van de macaroni vond ze de kaas en de ham het lekkerst).

Vandaag 20 jaar geleden werden Murry, heer Murk, en Mariposa als kittens van Oentje en een zoon van dé Valentijn geboren. Murray en Mariposa leven niet meer maar we zijn erg dankbaar dat zij voortleven in hun nakomelingen zpals ons huidige zilvernestje. Helaas is vandaag de laatste zoon van Murray en Elvira ingeslapen. De dierbare Moos van Rudi van Wouw. Op een maand na was hij negentien jaar geworden. Zijn broer Olivier is in mei dit jaar overleden en zusje Grace vorig jaar. Grace is de dochter die zijn genen heeft doorgegeven en Mariposa's dochter Juultje heeft dit op haar beurt gedaan.

Nu alle kittens hun eigen mensen hebben, genieten wij nog meer van ze dan we al deden. Om het te vieren hebben we voor het eerst in alle jaren dat wij samen zijn, 39 jaar, een echte kerstboom gekocht. Ons dierbare kunstboompje zou het kittengeweld van zeven zwaargewichten niet overleven. Ik heb het afgeklopt maar tot nu gaat het nog heel erg goed.