Zo leuk, ik had er zelf helemaal niet aangedacht maar Rudolphine van Nardi wel: het vijftal roodkopjes die deze website al jaren siert, viert vandaag hun tiende verjaardag. Vier van de vijf eigenaren zitten ook op Facebook en de Silfescian Facebookgroep. Zo leuk om elkaars wel en wee te kunnen volgen. Het meeste wee heeft Nardi trouwens meegemaakt. Als jonge ondernemende kater ontdekte hij een plekje in de afzetting van het balkon waar hij door kon met als gevolg dat hij door de val een gebroken poot en een kaakfractuur had. Vooral dat laatste was een ramp. Zijn bekje moest uiteindelijk gefixeerd worden en hij moest dus door een kiertje eten en drinken én door datzelfde kiertje moesten ook de pillen tegen de infectie worden gegeven. Maar het is allemaal gelukkig goed afgelopen.

We zijn iedereen heel dankbaar voor al het medeleven vanwege het overlijden van Sijntje en de herplaatsingen van onze jongste poesjes. Donna is definitief thuis bij Jim en Nina en Lexie boekt ook vorderingen bij de mensen waar ze ooit geboren is. Bart, Karin en hun drie dochters doen er alles aan om Lexie zich bij hun thuis te laten voelen. Lexie laat zich echter niet van haar dapperste kant zien. Afgelopen woensdag zijn we even bij haar op bezoek geweest. Lexie gedroeg zich heel goed en na het nodige geknuffel gedroeg ze zich prima. Dat zette ze nog ook nog voort na ons vertrek maar 's nachts kreeg ze een terugval en was ze erg onrustig. Heel begrijpelijk dat ons bezoek haar kattenhersentjes van slag maakten. En de hormoontjes zullen ook voor onrust zorgen want Lexie is wel zwanger. Eind juni worden haar kittens van Bashiir verwacht. Het was de planning dat Lexie van Morrison een nestje zou krijgen - ze woont nu bij hem maar de arme jongen heeft dus op dat gebied het nakijken omdat Bashiir hem (en ons) een slag op voor was.

Uiteraard moest Bashiir nu ook getest worden en nu hebben we alle uitslagen binnen. Van oogspiegeltest en patella luxatie, bloed, bloedgroep, DNA-testen tot het nog onbekende tf-onderzoek (tritrichomonas): hij is overal voor geslaagd! Die laatste test hebben we speciaal door de specialist van Dierenkliniek Wilhelminapark laten doen om de kans zo groot mogelijk te maken dat de parasiet gevonden zou kunnen worden. Ook al is deze uitslag geen garantie maar deze is stukken betrouwbaarder dan via het ontlastingsonderzoek. Aan vals-negatieve uitslagen heeft niemand wat en zo kan deze akelige parasiet die met importkatten in Europa is meegekomen zich verder verspreiden. Ik heb me laten vertellen dat de bestrijding ervan heel intensief en kostbaar is. Gelukkig kunnen de dieren deze besmetting uiteindelijk best zelf overwinnen maar dit betekent in de meeste gevallen wel einde cattery en alle trieste gevolgen daarvan. Alleen al het verlies van de genetische variatie voor de rassen is onherstelbaar.

En nu over Eeszje. Vandaag heeft ze een hele slechte dag. Zo slecht zelfs dat we onder ogen moeten zien dat we haar morgen misschien moeten laten inslapen. Dat ze moeite heeft om op de been te komen en te blijven, is het ergste niet. We nemen graag de tijd en helpen haar met liefde. We hebben altijd gezegd dat we doorgaan zo lang als zij door wil gaan of het leven nog leuk vindt. Gisteravond zagen we al dat ze haar situatie helemaal niet leuk vond en vanmorgen was het ook geen feest. Straks even proberen om haar buiten te laten lopen. Een aantal jaren geleden heeft Eesz incontinentie opgelopen na een botsing met een enthousiaste Labrador maar met medicatie wisten we het aardig onder controle te houden. Alleen de laatste weken wordt het moeilijker. Gelukkig bewaar ik altijd alles en loopt Eesz weer in die hondenluierbroekjes die ons toen ook gered hebben. Want wat kan urine van een hond met blaasproblemen stinken!

Gisteren heb ik op mijn eigen Facebook en de Facebookgroepen van de rasclubs een stukje geplaatst over het overlijden van Sijntje. Ook ben ik begonnen om al haar foto's daar in een fotomapje te doen. Ook nu weer leven de mensen heel erg met ons mee. Iemand die ooit bij ons op bezoek was geweest, bleek toen foto's van haar te hebben genomen en die hebben wij nu gekregen. Zo dierbaar al die herinneringen. Dat ik zoveel jaren haar topic op deze website heb bijgehouden en alle stukjes in de blog over de behandeling van haar nierfalen zullen onze herinneringen aan dit schattige diertje levend houden! Sijntjes blogspot

Het lukte me een hele tijd niet om hier iets te schrijven. Hier is er namelijk een heleboel gebeurd. Donna, die sinds ca. zeven weken bij Nina en Jimmy woont, is daar heel gelukkig en we hebben haar overgeschreven op hun naam. We hadden de hoop dat haar moeder Lexie nu beter met de wildkleur poezen zou kunnen omgaan maar dit viel helaas tegen. De eerste weken waren hoopgevend maar helaas zette dit niet door. De harmonie hier in huis was de absolute voorwaarde om haar een nestje te laten krijgen. Lexie is nu drie weken zwanger van haar 'regenboognestje' maar onder de huidige omstandigheden vond ik het niet verantwoord om haar nestje hier te laten opgroeien. Moedertjes moeten ontspannen zijn en de kittens moeten in de huiskamer opgroeien. We hebben dus ook moeten besluiten om Lexie te herplaatsen. Het was een hele pijnlijke situatie. Gelukkig waren er meerdere lieve Somalivrienden die alles op alles zetten om ons te helpen. Lucia van de SAN heeft zelfs een vrije middag opgenomen om zo snel mogelijk Lexie op hun website te zetten. En toen moest ik Bart en Karin, bij wie Lexie geboren was, vertellen wat er hier gaande was. Het eerste wat Karin zei was dat zij dan graag Lexie zouden willen hebben en ze verheugen zich enorm op het komende nestje. Lexie woont nu een week in Hoorn en ze maakt aardig wat vorderingen maar heeft ook vele terugvallen. Zo knuffelt ze alles bij elkaar en zo verstopt ze zich weer. Er staat ook minstens veertien dagen voor voor een volwassen kat om op nieuw terrein en met andere volwassen katten te leren omgaan, haar moeder Gidget, haar broer Budha en haar voormalige pleegkind Morrison. We hopen zo dat het gaat lukken. Iedere herplaatsing is onder de conditie dat wanneer het niet lukt dat het dier weer bij ons terugkomt en dat geldt ook voor Lexie. Haar afwezigheid heeft wel als direct effect dat onze drie wildkleur poezen weer huppelend door het leven gaan. Heel emotioneel, Lexie die nog niet gewend is bij haar nieuwe mensen en de ontspanning hier in de groep.

Afgelopen vrijdag ging het ineens met Sijntje de verkeerde kant op. Haar nierfunctie moet zijn uitgevallen want ze hield enorm veel vocht vast en zaterdagochtend was het overduidelijk dat we geen uur te lang mochten wachten om haar te laten inslapen. Dankzij de tip van de waarnemende dierenarts konden we gelukkig bij dierenkliniek Santpoort-Noord terecht. Deze kliniek is verbonden met de onze, dierenkliniek Bloemendaal en de mensen daar kennen we ook goed. Sijntje is heel rustig weggegleden en dat is ook voor ons een troost. We weten dat we dankzij de hulp van de artsen en medewerkers van onze dierenkliniek veel verder met Sijntje zijn gekomen dan we ooit hadden durven dromen maar doordat we zo intensief voor haar gezorgd hebben, is het gemis nu ook gigantisch. Sijntje was een katje dat indruk maakte en we zijn onder de indruk van alle blijken van medeleven van de mensen in onze vrienden- en kennissenkring. Ik heb een nieuwe aflevering voor haar blog geschreven. De blog was oorspronkelijk bedoeld om alle informatie over de verzorging van een nierpatiëntje maar nu is het ook geschikt om nog meer over haar persoonlijkheidje te schrijven. Dit is de url van de laatste blog: Sijntjes laatste blog

Vandaag, acht jaar geleden, werd de charmante Shabanou, dus op koninginnedag, aan de Koninginnegracht in Den Haag geboren. We zijn zo blij dat zij bij ons kon komen wonen, nu is ze al weer acht jaar oud én inmiddels al betovergrootmoeder. Heel wat mensen genieten dagelijks van hun eigen kind en/of verdere nakomeling van haar en meerdere nakomelingen van deze mooie poes met het schattigste miewtje aller tijden zijn in verschillende generaties bij andere fokkers in binnen- en buitenland terecht gekomen. We zijn onlooflijk trots op haar en haar positieve invloed op de kwaliteit van de ZilverSomali. En dan is ze ook nog eens een uitermate schattig en gezellig diertje. Dat ze nu niet naast me zit te spinnen! Dat is eigenlijk haar vaste gewoonte wanneer Sijntje bij mij op schoot ligt. Ze is echt een gezelligheidsvretertje.

Ook goed nieuws over de cattery en over onze twee jongsten, Shabanous kleindochter Lexie en onze jongste bediende Bashiir. Dit stel heeft er voor gezorgd dat er hier na bijna twee jaar toch weer een nestje geboren zou kunnen worden. Het was alleen een eigen initiatiefje en niet volgens mijn planning. Maar blij zijn we er wel mee. Deze combinatie was onze wens voor Lexies volgende nestje. Gezien hun eigen kleurslagen en die van hun voorouders mogen we een waar regenboognestje verwachten. We laten ons graag verrassen. Lief zullen ze sowieso zijn met zulke lieve ouders en voor hun gezondheid en schoonheid hebben ze ook alles mee. Lexie was al getest en met Bashiir zijn we vandaag begonnen. Dit gedoe is niet bepaald mijn hobby maar het is zo belangrijk en Bashiir is nu voor de eerste tweede testen (ogen en knieën) met vlag en wimpel geslaagd. Die voor de knietjes is het spannendst omdat de erfelijkheid ervan ongrijpbaar is. Wat ook spannend voor hem was uiteraard het bezoekje aan de dierenarts. Deze specialist was in Alkmaar. Het autoritje op de heenweg was niet zijn hobby maar het daar zijn wel. We zaten naast een hele lieve hond die ook katten gewend was en Bashiir zat vanaf mijn schoot met hem te neusje vrijen. Trots!!! De assistente zei ook dat ze dit heel bijzonder voor deze situatie, op vreemd terrein, vond. En als slagroom op de taart kwamen er mensen met een heuse gans.

Minder goed nieuws over Eesz, de grote witte dame. Zestien jaar inmiddels maar het wordt steeds moeilijker. Het overeind komen, het lopen en vandaag had ze ook meer last dan anders van haar incontinentie. Stinken!! Morgen met de dierenarts bespreken wat we meer kunnen doen anders dan haar Incurinpilletjes geven. Haar laten inslapen alleen voor zoiets, een dier dat nog zo bij de tijd en opgewekt is, kan niet. Boven heb ik nog incontinentiebroekjes liggen. Dus als het weer mis gaat dan gaat ze binnenshuis in de luiers. Dit heeft ze een paar jaar geleden ook moeten dragen nadat een jonge Labrador met hoge snelheid in haar flank was gevlogen en o.a. haar blaas had beschadigd. Door haar hoge leeftijd krijgt ze de vreemdste kwaaltjes, van bobbels tot gaten in haar huid en een raar soort blaar op haar linkervoorpoot. De dierenarts zoog er vaak wat vocht uit maar het bleef maar groeien. Ze heeft/had inmiddels er geen last van tot ik een keer in de keuken een stap achteruit zette en een waar bloedbad veroorzaakte. Ik heb blijkbaar veterinaire talenten want het is zodanig genezen dat het bijna niet meer zichtbaar is.

Er gebeuren de gekste dingen met mijn pc. Ik kan foto's niet meer in de goede positie draaien en bij het willen plaatsen van foto A, krijg ik foto B. Nog een keer proberen! Wat wel al goed gaat, is de reactie van Eesz op de injectie met cortisonen. Zo slecht als het gisteren ging... we waren echt bang dat we haar op zeer korte termijn moesten gaan laten inslapen. Met mij gaat het ook niet slecht. Mijn enkel mag ik al weer belasten en is amper meer pijnlijk te noemen. Dit geldt alleen niet voor mijn rug. Alle hulp om Eesz al dan niet vanuit de rolstoel of op één been staand op de poot te krijgen, waren niet zonder gevolgen.

We hebben de laatste weken geen krolse poes in huis maar een krolse kater. Bashiir. Ik vind dat hij hele schattige koertjes produceert maar Lexie vindt hem niet zo schattig. Hij viel haar behoorlijk lastig. Wel lief bedoeld maar wel hinderlijk voor haar. Hij lijkt nu een beetje te gaan snappen hoe het zit en is weer wat rustiger. Maar zonder toezicht laat ik ze niet teveel bij elkaar. Als Lexie krols wordt, is het niet de bedoeling dat hij het nestje maakt. Die eer valt Morrison te beurt. Bashiirs tijd komt later (hopen we).

Lexies grootmoeder Shabanou lag heerlijk in het zonnetje op de vensterbank te soezen toen we thuiskwamen.