Heel spannend. Ik probeer nu uit of het programma waar ik deze website mee onderhoud compatible is met Windows 10 die ik er zojuist op heb gezet. Ik heb vanaf dag één problemen met Windows 8 en hoop dat het nu eens wel goed gaat. De tekst invoeren, lukt. Dat is één. Nu plaatsen en dan er een foto bij zetten. Dat is twee. Maar voordat ik dit ga doen, moet ik even vertellen dat de lieve Bashiir vandaag voor de tweede keer weer vader is geworden. Nu met de kittens van Sientje: zij is bevallen van twee sorrelzilvertjes, een katertje en een poesje én een sorrel poesje. Precies wat de wens van Linda was. Bashiir heeft zich keurig van zijn taak gekweten. Ik ben niet alleen heel blij met deze prachtige nakomelingen uit onze kattenfamilie maar ook met het feit dat m'n laptop hanteerbaar is.

Helaas lukte het me de laatste tijd niet goed om deze website bij te houden. Het verdriet van het gemis van Sijntje en Eesz kwam ondanks alle positieve gevoelens dat we nog zo lang voor ze hebben kunnen zorgen en dat ze zulke mooie leeftijden hadden behaald, zorgde bij mij voor een soort writersblock. En er is best het nodige te melden. De kittens van Lexie ontwikkelen zich prima. Het sorrelzilveren katertje gaat Real Magic Jack, naar zijn grootvader, heten en voor het poesje overweeg ik om haar Real Magic Kathlena, naar onze Kelly Kathleen, een van haar voorouders, van weleer te vernoemen.

Het is hier net een rusthuis. Lexie woont met haar kittens bij Bart en Karin in Hoorn, zij en onze andere jongere poezen moesten helaas al eerder herplaatst worden, Sijntje en Eesz overleden; er is hier heel veel veranderd. Dat er een grote kans bestaat dat ik zelf nooit meer een nestje kan fokken, is ook een pijnlijke gedachte. Al onze andere katten zijn immers gecastreerd. Met uitzondering van Bashiir, de vader van Lexies nest én Morrison. Morrison is in 2013 bij ons geboren en woont bij de eerder genoemde Bart en Karin. Er is een schattig poesje, Suus, uit het verre Groningen dat heel graag een nestje van hem wil maar helaas, het stel logeert hier al twee weken maar Suus wordt maar niet krols. Wie weet lukt het alsnog nog deze week of is het mogelijk dat ze nog een keer op herhaling kunnen.

De weergoden zijn me deze zomer vast gunstig gezind want toen ik in Beieren op vakantie was, was het hier erg heet en toen ik weer veilig thuis was, kon Beieren een nieuw warmterecord noteren. Ik ben heel blij dat ik dat niet heb hoeven meemaken. Ik ben nooit een fan van erg hoge temperaturen geweest maar sinds ik hartfalen heb, hoop ik dat het niet extreem heet wordt. Tot nu toe valt het allemaal ook reuze mee. Dat ik hier dicht bij zee zit, scheelt ook een heleboel. Achter in de tuin heb ik een schaduwrijk zitje maar nu de beuk van de achterburen erg veel overhangen, werd dit hoekje doorlopend voor de vogels in die boom onder gepoept. En weer was de redding nabij - er is een kleine kolonie halsbandparkieten in ons woonblok neergestreken. Het is faunavervalsing maar ik ben heel blij met ze. Ze kwetteren erg gezellig, entertainen de katten én de duiven zijn verhuisd. Echt mijn idee van een volière. Vroeger had Huibert er een maar vogels in volières of erger nog in kooitjes zijn niet mijn ding. Ergens hebben we nog een heel oud boekje liggen met de titel: Het handboek voor den kleurkanariekweker. De interesse voor het fokken zat er dus al heel erg vroeg (eind jaren zestig/begin jaren zeventig) in bij hem. Zonder zelf te willen fokken, was ik voordat ik de Somali ontdekte actief in de fokinformatiecommissie van de Kuvaszvereniging. We waren dus al voorbereid toen we gestimuleerd werden om met onze eerste raspoes Shirezah een nestje te gaan fokken. En nu zijn we al weer 32 jaar verder. Er hebben heel wat generaties Abessijnen en Somali's hier het levenslicht mogen aanschouwen. We waren heel erg blij met de ontdekking dat onze jongste kat Bashiir, geboren in cattery Catman Duma, van de eerder genoemde Shirezah bleek af te stammen. We zijn al zo blij met hem, we genieten doorlopend van hem en deze afstamming is de kers op de cake! Zo'n fijne gedachte dat bijna ieder huisdier van ons in de afgelopen decennia een beetje voortleeft in onze huidige kattenfamilie.

Tot ons grote verdriet hebben wij onze dierbare Eesz op 30 juni moeten laten inslapen. Het gemis is groot en heel pijnlijk maar we beseffen dat wij enorm bevoorrecht zijn dat zij zo lang onze grote witte dame heeft mogen zijn. Zestien jaar en bijna drie maanden oud is ze geworden. Morgen is het dus al weer drie weken geleden. Het is nog zodanig emotioneel dat ik nog steeds geblokkeerd ben in het schrijven op de website. We zijn heel dankbaar dat we de beslissing hebben kunnen nemen om haar te laten gaan net voordat het zo warm werd. 's Maandags ging het heel erg slecht met haar. Ze kon echt niet meer overeind komen en ze had amper interesse in haar eten. Eesz en een goede eetlust was één geheel en dit was ook voor ons een aanwijzing dat ze de moed aan het verliezen was. Toen de volgende dag de dierenarts kwam, stond ze haar vrolijk op te wachten. Heel heftig om dan toch bij de beslissing te blijven dat het voor haar beter is om niet verder te sukkelen. Terugkijkend vinden we ook dat we het goede moment voor het afscheid hebben genomen. Het inslapen, hier thuis door dierenarts Jessica, verliep zoals het hoort. Eesz lag ontspannen te dutten met haar kop op een voorpoot. Voordat Eesz de inleidende narcose kreeg, kwam de ontroerend lieve Orchid naast haar zitten en zij bleef daar tot Eesz' hart niet meer klopte. Haar prachtige leeftijd, de mooie manier zoals ze gegaan is, zou troost moeten geven maar dat lukt nog niet echt.

Eesz kon in haar conditie slecht tegen de warmte maar Lexie koos juist de warmste dag van de eeuw uit om van haar kittens te bevallen. Ze nam er alle tijd voor en op 4 juli beviel ze van een wildkleur poesje en een sorrelzilveren katertje. Ik ben onlangs even bij Bart en Karin in Hoorn op bezoek geweest en moeder en kinderen maakten het prima. Lexie vond het zelfs al goed dat zij met haar kroost tijdens mijn bezoek in een open afgedekt kenneltje op de bank bivakkeerde. Uiteraard hebben we ook een fotosessie gehouden. Twaalf dagen oud en al zo fotogeniek!

Bij dit stukje horen natuurlijk ook foto's van de trotse ouders, Lexie en Bashiir.