Lexie reageerde perfect op de injectie die ze maandag van de dierenarts kreeg. Eigenlijk was er de volgende dag al niet meer te zien dat er een probleem was geweest. Omdat die injectie er eentje met cortisonen was, moet die wel afgerond worden met pillenkuurtje. Drie dagen eentje, dan een week halfjes en dan halfjes om de dag. Donna bleek ook een wat roziger huid op haar voorhoofd en warme roze oortjes te hebben. Vast hetzelfde als dat van haar moeder maar zij had er helemaal geen last van. Vrijdag hebben we haar ook maar door de dierenarts laten nakijken. Zij heeft ook eenzelfde injectie gekregen met zo'n aansluitende pillenkuur. Keken we ze eerder krols, nu mogen ze van ons er alle tijd voor nemen. Eerst moeten die kuren klaar zijn. We hebben alleen geen idee wat de oorzaak zou kunnen zijn. Het kan niet iets in het eten zijn. Ik ben geneigd om brokjes overal de schuld van te geven maar Donna lust geen brokjes. Er is niet geklust, geen nieuwe plant. Hormoontjes. Dat zou kunnen. Interessant is dat ik onlangs een soortgelijk verhaal heb gehoord. Bij die poes was alle ellende begonnen na de routinetesten om een nestje te mogen gaan krijgen. Hier is het ook na die testen begonnen. Maar logisch is wat anders. Van een bloedafname kan er geen vreemde stof ín het lichaam komen De tijd zal het leren. De anderen hebben nergens last van maar die poezen (en katers m.u.v. Bashiir) zijn allemaal gecastreerd en hebben dus een andere hormonale huishouding.

Hadden we toch een zieke kat in huis! Wat een schrik. Natuurlijk hebben we wel eens de dierenarts nodig anders dan voor vaccinaties en de zorg voor de oudjes maar echt ziek maken we zelden mee. Onze Lieve Lexie was heel erg zielig. Ze was zelfs angstig maar ik had echt geen idee wat zij had. Eetlust en ontlasting was prima, geen koorts maar wel knijpoogjes zonder dat er enig teken van ontstoken oogslijmvliezen was. Omdat het leek alsof ze pijn in haar kopje had, werd ik bang voor een hersentumor. Helaas was het gisteren zondag en wilde ik geen risico lopen dat een vreemde dierenarts een verkeerde diagnose zou stellen. Dat is ons ooit met Rowena overkomen. Naderhand bleek dat zij een keeltumor had maar de dierenarts stelde dat zij een keelontsteking had en dat antibiotica haar wel beter zou maken. Dus vanmorgen naar onze eigen dierenarts en die dacht hetzelfde als ik -ik stel ook graag bij mezelf de diagnoses ;-) - een of andere allergie die de huid tussen ogen en oren. Ze heeft een injectie van de dierenarts gehad en ze moet een kuurtje Dexoral en ze voelde zich meteen al weer stukken beter. Het angstige gedrag was eigenlijk meteen over. Mogelijk zit de oorzaak in het feit dat ik tegenwoordig wat royaler ben met liflafjesvoer (brokjes en blikjes) dat ik voor Sijntje heb. De anderen eten daar natuurlijk ook van mee. Dit gaat dus op rantsoen.

Met Eesz en Sijntje gaat het boven verwachting goed. Eesz heeft wel eens een moment dat het overeind komen of op de poot blijven problematisch is maar wanneer wij in de stress schieten omdat we bang zijn dat we de moeilijke beslissing moeten gaan nemen, is er even later met haar weer niets aan de hand. Sijntje krijgt wel weer iedere dag haar vochtinfuus maar wel wat minder medicijnen. Ze heeft onlangs een nieuw record op gewichtsgebied gescoord. Heel bijzonder dat zij als nierpatiëntje niet vermagert. Zou dat komen omdat ik niet in dieetvoer geloof en haar juist zoveel mogelijk rauw vlees voer? Gehakte kipkluifjes zijn bij haar favoriet.

Omdat we toch naar de dierenarts gingen, namen we Jack ook mee voor zijn vaccinatie en controle (6.2 kilo). Zijn oortjes moeten we de komende week gaan behandelen. Er zit teveel oorsmeer in. Akelig klusje. Wat wel leuk is, is het plaatsen van een nestje op deze site zodat voor deze kittens de juiste mensen gevonden kunnen worden. Deze kittens zijn kleinkinderen van Jack. Opa Jack dus!

Had ik toch gemist dat er een andere griep in omloop was gekomen dan die waar ik voor gevaccineerd was. En bingo natuurlijk! Ik had in decennia geen griep gehad. Ik ben altijd heel voorzichtig, bijv. niet met vuile handen in mijn gezicht wrijven, maar niet altijd dus. Dat ik zoveel bed- en stoeluren moest maken, vonden de dieren helemaal niet erg. De katten weten me boven wel te vinden. De hondjes misten me wel maar gelukkig werd Huibert alleen verkouden en konden ze wel hun broodnodige wandelingetjes krijgen.

Maverick en Bashiir op de show. Ze hebben zich meer dan keurig gedragen. Bashiir was heel stoer, nergens van onder de indruk - met morele bijstand van zijn fokkers Mariëlle en Alfred - en Maverick hield de familieeer hoog door genomineerd te worden voor Best-in-Show. Dit filmpje had ik o.a. op Bashiirs eigen Facebookpagina gezet. Bashiir en Maverick op de show

Het kwam heel goed uit dat ik Sheila van Wanyamaphoto tegen het lijf liep. Toch weer twee betere foto's als aandenken. Zeker nu van Bashiirs eerste tentoonstelling.

Eigenlijk heb ik alleen goed nieuws over de omgang van Lexie en Donna met de drie wildkleurpoezen. Het gaat zo goed dat ik af en toe vergeet om twee groepen te maken wanneer we weg gaan. We hopen zo dat dit zo goed blijft gaan. Het maken van de twee groepen gaat ook heel makkelijk. Lexie en Donna en nog een paar anderen lopen me meestal na wanneer ik naar boven ga dus ik hoef niet te roepen of om katten de trap op te dragen. Wat hebben we toch een snoepies van dieren!

De oudjes Eesz en Sijntje doen het ook goed. Sijntje krijgt geen Diazepam meer maar het is wel duidelijk dat dat slordige lopen ook iets van haarzelf is. Sprongkracht stelt niet veel voor maar wanneer ze bij me op mijn relaxstoel wil, laat ik de voetensteun zakken en stapt ze gewoon op. Voor ieder probleem is er vaak een oplossing. De vorderingen van Eesz volgen we met angst en beven. Ze is nog zo blij maar haar achterhand wordt maar zwakker en zwakker. Meestal reageert ze heel laconiek en pragmatisch wanneer ze onderuit zakt maar deze week hoorde ik haar piepen. Ze wilde in de keuken water drinken maar kon er vanuit haar zithouding niet bij. Toen draaide ze zich op haar gat een halve slag en kon ze bij de andere waterbak. Maar toen wilde ze toch echt gaan staan. Ik kon dit niet langer aanzien en heb haar opgehezen. En even later en de dagen erna loopt ze weer alsof er amper wat aan de hand is. Ik heb maar wel het beloofde stuk over haar voor de Kuvaszverening deze week afgemaakt. Ik moest maar niet wachten tot het te laat is: Eesz is en blijft een meisje van de dag.