Het wennen hier aan onze andere katten en honden ging boven verwachting makkelijk. De honden bleken geen enkel probeem. Ze was al gewend aan een lief klein wit hondje en dat onze witte een paar maten groter was, maakte voor haar absoluut geen verschil. Hier liepen toen ook kittens rond, slechts een paar weken jonger en ze stapte er gewoon tussen en ging op in de kittengroep. Alleen wanneer het zoogtijd was en alle kittens spinnend bij hun eigen moeders gingen drinken, was het merkbaar dat ze hier nieuw was. Dat was heel zielig te zien hoe ze - zoekend naar haar eigen moeder? - om zich heen keek en in haar eentje overbleef. Wij waren niet de enigen die dat zielig vonden. Papa Rooster kon dat ook niet aanzien en hij ging naar haar toe, gaf haar een wasbeurt en stond toe dat zij bij hem op zoek ging naar een tepel en er zelfs aan mocht sabbelen. Dat mocht ze van hem zeker een jaar lang blijven doen en pas toen ze lang en breed volwassen was, is dit geleidelijk aan gestopt. Dankzij deze koesterende bevadering heeft ze een heerlijke lange jeugd gehad en deed ze er daarom misschien zo lang over voordat ze voor het eerst krols werd. Ze was toen zeker een maand of 14/15. Ideaal! Daarna was ze maar om de drie maanden krols.

Ze was al Internationaal Kampioen voordat ze haar eerste nestje kreeg, was in een kalenderjaar zelfs een keer de vijfde beste poes van Felikat - dat heeft haar vader, maar dan bij de katers, ook een keer gepresteerd - én ze was al met drie jaar Groot Internationaal Kampioen.

We hebben met haar eerste nest wel even een soort déja vu gehad. We waren helemaal naar een plaatsje bij Hamburg naar Ramon getogen en wat bleek? Ze was niet meer krols genoeg :-( We mochten van de mensen van Ramon een paar dagen blijven logeren in de hoop dat de krolsheid terugkwam, maar helaas. Wel was het een perecte gelegenheid om deze bijzonder vriendelijke kater beter te leren kennen. Hij drong zich helemaal niet op en omdat wij in dezelfde kamer sliepen als de tortelduifjes kon het gebeuren dat Huibert op een ochtend wakker werd met Ramon pal naast zich. Gelukkig lukte de dekking de volgende keer, wel een half jaar later want zo vaak ik Nieckje niet krols, wel en het resultaat was indrukwekkend: vier prachtige wildkleur Somalipoesjes. Ze bevalt net zo makkelijk als onze eerste poes, Shirezah, uit 1982 waar Nieck in de zevende generatie van afstamt. Haar bevallingen gaan net zo spinnend en ontspannen. Ze is echt zo'n moederpoes waar het zelfvertrouwen vanaf spat. Ze weet precies wat ze wil en het woord nervositeit staat niet in haar woordenboek. De hormoontjes rondom het zwanger worden en zogen doen haar blijkbaar goed want ik vind haar op haar mooist juist in die periodes.

Onze Nieckje is onlangs twaalf jaar oud geworden. Alleen aan haar gebitje is te zien dat ze geen jonge blom meer is maar verder gaat het prima met haar. We kregen vandaag via de fokster van Nieckjes moeder bericht dat het ook prima met haar moeder Lorenza/Katja gaat. Altijd prettig te weten dat ze er nog is. Dat geeft ons ook weer hoop dat we Nieckje nog een tijd mogen houden. Ze is nu twee keer aan mamatumoren geholpen en is al veel verder in de tijd dan die geldt qua overlevingstermijn van deze kwaal. We hopen zo dat wij steeds op tijd waren met de operatie en dat de tumoren geen kans hebben gehad om uit te zaaien.

Helaas is zij samen met de andere wildkleur poezen de pisang in die zin dat er een misverstand in de groep is ontstaan. Het ontstond tussen Jewel en Orchid door een extreem harde knal doordat dakdekkers een hele lange zware rol bitumen van een dak af lieten vallen. Daar zijn de vuurwerkknallen waarvan we nu mogen genieten :-( peanuts bij, ook al rammelt de kerstversiering tegen de ramen door de decibels. We hebben van alles geprobeerd maar Jewel zag in iedere wildkleur poes een bedreiging voor haar toen pasgeboren kittens. Volgende week gaan de kittens al weer weg en starten wij de herintroductie van Jewel met de wildkleurige poezen. We hopen zo dat we de onderlinge relaties weer goed gaan krijgen. We willen niet één van dat groepje gaan missen. De oudjes hebben sowieso de oudste rechten maar Jewel is juist zo'n in en in lief poesje. Duim, duim dus.

De herintroductie van Jewel in de groep is niet helemaal gelukt. Jewel is wel van haar algemene angst voor wildkleurtjes af, we hebben boven overal spiegels opgehangen zodat ze via haar eigen spiegelbeeld weer aan deze kleur kon wennen, maar met Orchid lukt het niet. De angst zit heel diep. Helaas vergist ze zich wel eens omdat Nieckje zo op Orchid lijkt een daarom nemen wij geen risico meer. Dieren hebben recht op veiligheid. Dat Nieckje nu niet altijd in de huiskamer kan zijn omdat Jewel ook recht op huiselijk verkeer heeft, missen we haar aanwezigheid wel. Zij is de ultieme begroetingskat voor onze bezoekers. Ze heeft er alleen een handje, lees kontje ;-), van om steeds te blijven staan en met iedere aai over haar rug haar kontje voor de mensen hun neus te houden. Dat levert soms wel hilarische foto's op.

Naschrift: helaas is de herintroductie niet gelukt en hebben we voor Jewel een ander thuis gevonden.

Haar achterkleindochter Jewel is zo mogelijk nog ondernemender en een grotere acrobate dan Nieckje. We zijn aan het klussen, er komt een nieuwe keuken, de wasmachine gaat naar boven etc. en er moet dus heel wat aan de leidingen veranderd worden. Daarvoor moest het plafond open - dikke pret. Vooral Nieckje en Maverick onderzochten de mogelijkheden maar tot mijn verbazing waagden ze de sprong niet. Jewel had echter met een minuut al door hoe het moest en heeft dus even voor me tussen de plafonds voor me afgestoft. Ik wilde de oude foto van Nieckje bij dat stukje over Jewel op Facebook plaatsen en wilde hem uit dit topic overkopiëren, kon ik hem niet vinden :-( Dat is niet al te best. Maar gelukkig heb ik ook andere plaatsen waar ik foto's heb opgeslagen dus bij deze, de actiefoto van Nieckje, ooit, zwanger en wel, op de muizenjacht in de keuken.