Het wennen hier aan onze andere katten en honden ging boven verwachting makkelijk. De honden bleken geen enkel probeem. Ze was al gewend aan een lief klein wit hondje en dat onze witte een paar maten groter was, maakte voor haar absoluut geen verschil. Hier liepen toen ook kittens rond, slechts een paar weken jonger en ze stapte er gewoon tussen en ging op in de kittengroep. Alleen wanneer het zoogtijd was en alle kittens spinnend bij hun eigen moeders gingen drinken, was het merkbaar dat ze hier nieuw was. Dat was heel zielig te zien hoe ze - zoekend naar haar eigen moeder? - om zich heen keek en in haar eentje overbleef. Wij waren niet de enigen die dat zielig vonden. Papa Rooster kon dat ook niet aanzien en hij ging naar haar toe, gaf haar een wasbeurt en stond toe dat zij bij hem op zoek ging naar een tepel en er zelfs aan mocht sabbelen. Dat mocht ze van hem zeker een jaar lang blijven doen en pas toen ze lang en breed volwassen was, is dit geleidelijk aan gestopt. Dankzij deze koesterende bevadering heeft ze een heerlijke lange jeugd gehad en deed ze er daarom misschien zo lang over voordat ze voor het eerst krols werd. Ze was toen zeker een maand of 14/15. Ideaal! Daarna was ze maar om de drie maanden krols.

Ze was al Internationaal Kampioen voordat ze haar eerste nestje kreeg, was in een kalenderjaar zelfs een keer de vijfde beste poes van Felikat - dat heeft haar vader, maar dan bij de katers, ook een keer gepresteerd - én ze was al met drie jaar Groot Internationaal Kampioen.

We hebben met haar eerste nest wel even een soort déja vu gehad. We waren helemaal naar een plaatsje bij Hamburg naar Ramon getogen en wat bleek? Ze was niet meer krols genoeg :-( We mochten van de mensen van Ramon een paar dagen blijven logeren in de hoop dat de krolsheid terugkwam, maar helaas. Wel was het een perecte gelegenheid om deze bijzonder vriendelijke kater beter te leren kennen. Hij drong zich helemaal niet op en omdat wij in dezelfde kamer sliepen als de tortelduifjes kon het gebeuren dat Huibert op een ochtend wakker werd met Ramon pal naast zich. Gelukkig lukte de dekking de volgende keer, wel een half jaar later want zo vaak ik Nieckje niet krols, wel en het resultaat was indrukwekkend: vier prachtige wildkleur Somalipoesjes. Ze bevalt net zo makkelijk als onze eerste poes, Shirezah, uit 1982 waar Nieck in de zevende generatie van afstamt. Haar bevallingen gaan net zo spinnend en ontspannen. Ze is echt zo'n moederpoes waar het zelfvertrouwen vanaf spat. Ze weet precies wat ze wil en het woord nervositeit staat niet in haar woordenboek. De hormoontjes rondom het zwanger worden en zogen doen haar blijkbaar goed want ik vind haar op haar mooist juist in die periodes.

Tot onze verbijstering moesten we Nieckje op tweede paasdag 28 maart met spoed laten inslapen om te voorkomen dat ze zinloos zou lijden. We wisten dat ze kanker had doordat er ooit een mammatumor kans had gezien om uit te zaaien maar ze had nergens last van. Ze is diverse malen geopereerd aan deze mammatumoren maar toen we in november 2014 er weer eentje ontdekten, hebben we haar er niet meteen aan laten opereren. We deden dit altijd extreem snel. We zijn zelfs wel eens doordeweeks naar een andere praktijk uitgeweken omdat we de volgende dag niet bij onze eigen dierenartspraktijk terecht konden. Mammatumoren staan erom bekend dat ze bijzonder snel kunnen uitzaaien. Onze oude Abessijnse poes is ook meerdere malen aan deze kwaal geholpen en toen zij op haar oude dag ernstig nierfalen kreeg, was het beter om haar nieren niet te belasten met de narcosestof. Tot onze verbazing bleef het kleine tumortje nog jarenlang een piepklein knopje en is zij uiteindelijk aan nierfalen overleden. Iedere operatie heeft zijn risico's en die bij mammatumoren heeft als bijkomend risico dat de tumor door de operatie geactiveerd kan worden waardoor er een kans bestaat dat de poes nog maar een half jaar te leven heeft (dat is Oentje overkomen). Bijkomende reden waarom we er voor kozen om dit risico niet te nemen was omdat we in diezelfde week ook ontdekten dat haar vier haar jongere kleindochter Tresca ook zo'n mammatumortje bleek te hebben. Bij haar was het idee om haar al een half jaar later te kunnen verliezen helemaal onbespreekbaar en dit maakte dat we voor het eerst in al die jaren dat we oudere ex-fokpoezen hebben, er dus voor kozen om niet te opereren. Nadat bleek dat de tumoren zich bij Nieckje en Tresca veel sneller ontwikkelden dan bij Sijntje, voelden we ons heel bezwaard dat we deze beslissing hadden genomen. Alsnog opereren zou het risico alleen maar vergroten dus we konden niet anders dan maar hopen dat ze zo lang mogelijk hun gezondheid zouden behouden. Tot onze vreugde gedroegen ze zich allebei ondanks de wat groter geworden tumoren prima. Hun eetlust was tot op de laatste dag bijzonder goed en zelfs op hun laatste levensdag was er nog veel kwaliteit van leven.