Nieckje, 26 december 2001 In een paar uur tijd sloeg de weegschaal m.b.t. de kwaliteit van leven helemaal om. Zo zit Nieckje nog spinnend bij me op schoot, zoals zo vaak, voor mijn laptop en zo hoor ik een vreemd geluidje en zie ik dat haar manier van ademhalen niet goed is. Omdat het tweede paasdag was, kon ik niet met de mensen van onze dierenartspraktijk overleggen en hoopte ik dat we de dag toch nog redelijk goed konden doorkomen. Maar per kwartier zag ik haar achteruitgaan en binnen een paar uur hadden we geen keus en moesten we haar laten inslapen. Gelukkig troffen we een hele lieve en verstandige dierenarts die ook zag dat er geen redden meer aan was en dat Nieckje lastig vallen met een onderzoek alleen maar zinloos lijden zou veroorzaken. We zijn blij dat het voor haar verder zo goed verlopen is, dat ze niet langer met die benauwdheid verder hoefde en dat ze tot de laatste paar uurtjes volop van haar leven heeft kunnen genieten. Ons viel het verlies echter heel erg zwaar. Het was zo onverwacht. De keuze ooit om niet te opereren veroorzaakte ook een fiks schuldgevoel. Terugkijkend beseffen we best waarom we toen niet voor opereren hadden gekozen: het idee om deze lieve dieren al een half jaar later te kunnen verliezen was ondraaglijk. Onze moeder-overste niet meer bij ons; de lieve Orchid, Nieckjes dochter, moest het opeens stellen zonder haar moeder en haar nanny Tresca. Orchid is een diertje met vaste gewoontes. Die vielen meteen weg. Ze stond altijd samen met Nieckje en Tresca te dringen om bij Huibert op schoot te kunnen springen zodra hij naar zijn luie stoel ging. De eerste dagen na Nieckje's overlijden zat ze wanneer ze maar kon bij mij op schoot. Vast om me te troosten. En er is nog meer troost: sinds een week huppelt de kleine Sher Shirezah hier bij ons rond én over een paar weken komt er nog een poesje bij, het zilvertje Elfie. Beiden stammen van Nieckje en Tresca af en zo leven ze in deze diertjes en in ons hart voor altijd verder. Halverwege het schrijven van dit verhaal dat begrijpelijk erg pijnlijk was, is de echt bijzondere Orchid weer bij me op schoot voor de laptop komen liggen. Daar was ze de laatste week amper aan toegekomen omdat er veel aandacht naar het nieuwkomertje Sher uitgaat. Kan Nieckje dichterbij me blijven dan in haar dochtertje? In haar medpetpakje na haar tweede operatie aan mammatumoren. Alle drie de wildkleur poezen zoals zo vaak bij Huibert. Zodra de zon maar even doorbrak, was dit meidengroepje er als de kippen bij om er van te genieten. Nieckje zit in het midden. Krantje lezen met Nieckje op schoot. Slechte foto maar zo ging het altijd; drie meiden die alle drie tegelijk bij Huibert in zijn lui stoel wilden zitten. Zo zat ze vaak achter het raam wanneer we thuis kwamen. Ergens heb ik ook een foto waar haar dochter Orchid ook op staat, die zit dan achter het andere raam. << vorige pagina  1  [2]  Terug naar overzicht