Er is zoveel gebeurd dat ik er amper aan toekom om de website updaten. Om met het beste nieuws eerst te beginnen: Tresca is gedekt door Iago, zoon van Zagato en Sarah en broer van Iggy, en als alles helemaal goed verloopt, zouden we de kittens in het weekend voor de kerst mogen verwelkomen.

En we zijn weer na een show geweest. Zo kom je een half jaar lang, vanwege de extra lange zomerstop van onze vereniging Felikat, niet op shows en zo heb je er drie in een hele korte periode. Maar Jack en Shabanou schieten lekker op met hun certificaten voor hun Groot Internationale titel. Shabanou heeft nog alle tijd maar het zou voor Jack fijn zijn wanneer hij zijn laatste certificaat op de show in Nieuwegein kan behalen. Dan staat dit hem niet meer in de weg om gecastreerd te worden. Het klinkt crue maar het leven als castraat is veel leuker voor een kater. Onze hoop dat Anches ooit nog krols wordt, blijft slinken. Het duurt nu al 25 maanden en we willen zo graag nog een keer die leuke kittens met die exclusieve afstamming via Anches zodat de kans zo groot mogelijk wordt dat er met de nakomelingen verder wordt gegaan en de genen van Anches in omloop blijven. Tresca behoorde vrij lang tot ons vaste showtrio maar zij kan geen hogere titel meer behalen en had het perfect getimed door nu krols te worden. Shabanou en Jack deden het prima. Shabanou, die soms een beetje onzeker kan zijn, had nergens last van en Jack werd zelfs nog genomineerd voor Best-in-Show. Alle belangstelling voor haar van RTV-Rijnmond vorige maand heeft haar vasr meer zelfvertrouwen gegeven.

Deze week kwam het nieuwe Felikat Magazine uit. Ik had er ook een stuk voor geschreven en de redactie heeft het heel mooi met de foto's over twee pagina's geplaatst. Ik ben alleen niet blij met een stelling in een stuk over kattengedrag dat katten 15 tot 20 keer per dag zouden moeten eten. In de praktijk betekent dit steeds maar een paar brokjes (al dan niet na eerst zoeken) eten. Deze stelling komt wel vaker langs, de dierverzorgingsindustrie heeft er alle belang bij dat katten brokjes eten; goed voor de omzet van de fabrikanten, de dierverzekeraars en de dierenartsen. Het zou wetenschappelijk zijn aangetoond dat katten dat steeds maar willen eten vanuit een natuurlijke behoefte doen. Dat dacht ik niet. In de natuur staan geen bakjes met brokjes. Daar moeten ze op stap om een prooi te vangen en als ze zich vol hebben gegeten gaan ze lekker lang tevreden slapen.

Verveling en slechte voeding zijn naast het verkeer de grootste gevaren voor de kat. Over het verkeer hoef ik niet uit te weiden, hoe groot het percentage katten is dat door het droogvoer lijdt, leed aan of nog gaat overlijden door obesitas, gewrichtsproblemen, blaas- en nierkwalen, suikerziekte, is niet aan te geven maar na een blik om je heen in de katminnende kennissenkringen, valt niet te ontkennen dat er echt sprake van dierenleed is dat, goed bedoeld, de dieren wordt aangedaan.

Jewel is nu ruim zeven maanden en ze heeft haar boevenplukjes achter de oren nog. Ik hoop zo dat deze blonde plukjes blijven maar ze hebben het wel hard te verduren. Alle volwassen katten hier vinden dat zij regelmatig goed achter haar oren gewassen moet worden en net zag ik dat zelfs de kleine Lexie hier ook vol toewijding mee bezig was. Tja, ik denk niet dat die plukjes dit kunnen overleven. Ze worden steeds dunner. Een echte relatie tussen boevig gedrag en deze plukjes bestaat natuurlijk niet anders dan dat de indruk gewekt wordt. De term is ooit bedacht door Silvia Scheen omdat haar kater Tamaran, zoon van Maverick en Nieckje en grootvader van Lexie, een opvallend sociaal intelligent en ondernemend dier is. Hij heeft zijn boevenplukjes nog maar mocht Jewel ze verliezen, ze is boevig genoeg voor vier kittens dus saai zal het hier niet worden.

Al het duimen voor aangenaam herfstweer heeft geholpen. We kwamen met regen, Huibert heeft zijn eerste sigaar in het tuinschuurtje gerookt, en we gingen met regen maar daartussen konden we geen lekkerder weer hebben. We hebben nu wel heel erg veel medelijden met de mensen die nu in West-Europa op vakantie zijn. Wij hebben dan ook de afgelopen week van onze vakantie in ons huisje van Easterwood hondvriendelijke vakantiehuisjes in Appelscha, met Wifi en met een speciaal voor honden afgezette tuin, echt kunnen genieten. Niet alleen het zonnetje en weinig wind maar ook het uitzicht over de landerijen en de hondenlosloopgebied in het bos maar 200 meter verderop waren cadeautjes. De beheerder had gezorgd voor verschillende – geplastificeerde – overzichtskaarten van de wandelgebieden waardoor we eruit hebben kunnen halen wat maar mogelijk was. Zelfs op de heide en het Canadameer hebben we kunnen wandelen. Op de heide met het vee moesten de honden natuurlijk aangelijnd maar dat was geen bezwaar, tevreden als ze al waren na het dollen in het losloopgebied waar vanuit we iedere wandeling startten. Op een gegeven moment waren er twee bokken van verschillende schapenrassen die toch wel heel erg veel belangstelling voor ons, misschien wel Eesz, omdat ze inderdaad op een schaap lijkt ;-), bleken te hebben. Ook moet je er niet vreemd van opkijken wanneer deze bokken hun territorium willen beschermen. Gelukkig kozen ze er uiteindelijk voor om ons met rust te laten. De wandelroutes waren ook met gekleurde paaltjes aangegeven maar de navigatie van onze nieuwe mobieltjes heeft ons toch meerdere malen weer op het rechte pad gebracht (zouden er idioten bestaan die dit soort paaltjes voor de los in het bos gooien of als souvenir meenemen?). Ook het meeshouwen van een fotocamera hoeft niet meer. Met onze Samsung Galaxy's zijn prima foto's mee te maken. Alleen een tip voor de fabrikant; een polskoordje want ze kunnen makkelijk uit je handen schieten en ik denk dat ze niet tegen een valpartij kunnen.

Onze honden hebben nu een dusdanige leeftijd dat we iedere dag in gezondheid moeten koesteren. Eezs trouwens opgefleurd van de extra beweging. We verbeelden ons dat haar achterhand iets krachtiger is. Het voorpootje van Pici, was al een zwakke plek, kreeg wel problemen. Ze heeft er behoorlijk mank door gelopen maar zoals altijd, blij van zin met haar staartje dapper in top. Polly was ook een feest en wanneer we ergens anders heengingen, na de wandeling, mocht zij mee. Zoals uit eten gaan. Meestal maakten we zelf een potje maar uit eten is wel zo feestelijk. De eerste keer gingen we naar een Chinees (ik zeg maar niet in welk plaatsje want we waren daar de enige klant en het eten was koud). Bij binnenkomst keek de gastvrouw erg vies naar Polly en toen we weggingen liep ze met een stofzuiger… Ik denk dat ze een vergrootglas nodig had om een haar van Polly te vinden want dit type hondjes verhaart niet :-) Een paar dagen later gingen we naar een andere Chinees voor een herkansing. Huibert is gek op dat eten en hier in het centrum van Haarlem is er niet een meer. Bleek er een bordje op de deur te staan dat het verboden voor honden was. Uhum. Dus geen Chinees. Om de hoek was een pizzeria – dan maar Italiaans, dat vinden we ook erg lekker. Dus niet. Ook verboden voor honden.

Een van de filmpjes van onze wandelingen. Deze is van de laatste dag. Polly heeft nog energie te over na de fikse wandeling o.a. over de hei, onze oude Picimeisje is nog blij van zin maar Eesz heeft geen zin meer om voor niks, de koekjes waren op, naar mij toe te komen en ze is juist de hond die normaal het beste luistert.

Onze Hongaarse hondenbrigade

Toen Lexie drie weken geleden bij ons kwam wonen, at ze als kleintje nog niet echt alles i.t.t. tot de andere kittens van haar vader (Jack is een hele goede eter). Maar vorige week nam haar eetlust af, werd ze steeds zinniger en ik moest allerlei liflafjes en extra aparte hapjes voor haar maken totdat ze die ook niet meer wilde. Gelukkig maakte ze verder geen zieke indruk maar dit zette me wel op het verkeerde spoor. Waar ik zinnigheid dacht te zien, speelde misselijkheid. Misselijkheid ontstaat vaak door een worminfectie (die zie je zelden of nooit; hier is het zeker 25 jaar geleden dat ik wormpje heb gezien) maar toen ik haar een stukje Milbemax gaf, moest ze vrij kort erna overgeven. Ik durfde niet opnieuw te geven en gooide mijn beproefde hulpmiddel voor de zware gevallen, echte oudjes die ernstige problemen hebben, in de strijd. Ik wil per se altijd een zakje, een soort sondevoeding, in huis hebben. Misselijke katten willen dit meestal wel, aangemaakt met wat warm water, drinken maar Lexie wilde dit echt niet. Met hetzelfde flesje dat ik ook voor de kittens gebruik, heb ik haar een kleine hoeveelheid gegeven zodat ze toch in conditie zou blijven. 's Nachts hoorde ik dat ze diarree had. Er zat echt iets niet goed in haar buikje. De volgende ochtend heb ik haar een piepklein stukje Finidiar tegen de diarree gegeven en ze was weer helemaal terug. Ze wilde weer normaal met de groep mee-eten en de rosbief, volvette roomkwark, slagroom en extra lekkere blikjes hebben we eerlijk over de hele ploeg verdeeld. Ze had de Finidiar - wat is dit toch een geweldig medicijn, het zuivert en is geen stopmiddel – maar vier keer nodig. Ze had het wellicht nog wel met minder kunnen doen maar met een kitten neem ik liever geen risico en ze was met al dat slechte eten wel heel erg slank geworden. Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder en alles lijkt goed. Onze andere slanke - eigenlijk best wel overslank, we noemen Jewel niet voor niets af en toe ons topmodel – dame begint zich prachtig te ontwikkelen. Haar kleur en type was al veel belovend maar ze wordt nu was voller en haar staart begint te lijken op de lont van een vos. Nog eventjes en ze loopt misschien wel met de pluimstaart van een eekhoorn. Vosje, eekhoorns en uiltjes, zoals Somali's kunnen kijken, zijn na honden en katten mijn favoriete dieren. Ik vind deze diersoorten enorm tot de verbeelding spreken.

En allemaal leuke dingen hier en we gaan eerdaags met onze honden op vakantie. We hebben nieuwe telefoontjes en het bazinnetje van Kimo heeft dit type, de Samsung 3s ons niet alleen aangeraden maar helpt me ook op weg met het vinden van de juiste apps en het ontdekken van alle mogelijkheden. De navigatie heeft me vanmorgen al gered om tijdig op mijn afspraak ergens te verschijnen. Onze vorige smartphones, de Blackberry's, waren het niet voor ons. Ik kon er niet veel mee. Met deze kan ik zelfs deze site bijwerken (moet ik nog wel uittesten).

En vers van de pers - de enige dochter van Orchid is zo juist gedekt door Jack. Het leek er eerst op dat zij niet meer krols was maar vanmiddag toonde Jack opeens wel wat belangstelling en de eerste dekking is al een feit. In/voor het weekend na sinterklaas zouden ze geboren kunnen worden. Wat zullen die kleintjes een heerlijke gezichtjes kunnen krijgen. Unagh heeft een heel fijn harmonieus gezichtje en het mooie type van papa Maverick is ook duidelijk waarneembaar.

Jippie, onze mooie Tres heeft de Supreme titel behaald. Nu is het behalen van deze titel niet voor iedere kat weggelegd maar Tresca heeft er de kwaliteiten en persoonlijkheid voor. Ze heeft zich altijd keurig gedragen op de shows maar afgelopen zondag vond het zij vast net erg dat de show erg vroeg was afgelopen. Gelukkig had ze wel 's morgens de kattenbak die we mee hadden gebruikt. Het is voor een kat vervelend om de terugreis in de auto te moeten doen met een volle blaas. Voorlopig hoeft Tresca niet meer mee naar de shows en mag ze thuisblijven. Haar grootmoeder Nieckje vindt het nog steeds een vreemde zaak dat zij niet meer mee hoeft. Zij heeft deze titel als castraatpoes vorig jaar afgerond. Als Tresca later een castraatje is geworden, nemen we haar weer mee maar eerst mag ze een nestje gaan krijgen. Van de mooie Iago!

Naast de uiterlijke en innerlijke kwaliteiten, showen is dé test voor goede karakters - angstige/agressieve dieren komen niet echt ver - zijn er heel wat factoren die een rol spelen of een dier op een show succesvol is. Dit laatste certificaat kreeg ze niet cadeau. Wel van de keurmeester maar de dierenarts die de veterinaire inkeuring deed, maakte het wel spannend. Hij beweerde dat Tresca en Jack oormijt hadden en verkocht pipetjes à acht euro om deze mijten te doden. Als ik dit niet wilde, mochten we niet naar binnen (oormijt is heel besmettelijk). Alarm dus. Maar niet voor lang want een week geleden waren deze katten ook veterinair gekeurd en die dierenarts zag dat het oorsmeer gewoon oorsmeer was en geen oormijt. Daarvoor moet de dierenarts toch echt een otoscoop en een microscoop gebruiken en die gebruikte deze dierenarts niet. Onze katten hebben nog nooit oormijt gehad en dat nooit beslaat heel veel jaren dus ik wist haast zeker dat er niets aan de hand was. Die 16 euro moest ik bij een collega-dierenarts in een andere ruimte afrekenen en daar keek men er niet van op dat ik iets kwam betalen... Hoeveel andere exposanten hebben op deze manier deze artsen een leuke bijverdienste gegeven? Uiteraard heb ik de showorganisatie gevraagd met welke dierenartspraktijk ik te maken heb gehad. De organiserende vereniging heeft geen invloed op de gang van zaken tijdens de veterinaire keuring en kan dus ook niets verweten worden. Gisteren gingen we dus meteen naar onze eigen dierenarts om echt uit te sluiten of er sprake was van oormijt. Dat was het dus echt niet maar sommige dieren hebben wel wat oorsmeer. Ik heb een flesje oorcleaner meegenomen en ik weet weer waarom ik zo'n hekel aan oortjes schoonmaken heb; de katten vinden het helemaal niet leuk en de geur is zo sterk dat wanneer ik over een paar dagen dat flesje weer pak dat de kandidaten zich zullen verstoppen.

We hebben sinds een paar weken een nieuw kattenmandje. Een blauwe die mooi kleurt bij de nieuwe tegeltjes in de keuken. Dit mandje en de locatie, in het zonnetje en lekker hoog, maakt dat het behoorlijk favoriet is. Zodra een kat opstapt, is er een andere als de kippen bij en vandaag heb ik van iedere kat die erin lag foto's gemaakt. Nu Lexie nog. Ze zal goed kleuren bij het donkerblauw.