Verveling en slechte voeding zijn naast het verkeer de grootste gevaren voor de kat. Over het verkeer hoef ik niet uit te weiden, hoe groot het percentage katten is dat door het droogvoer lijdt, leed aan of nog gaat overlijden door obesitas, gewrichtsproblemen, blaas- en nierkwalen, suikerziekte, is niet aan te geven maar na een blik om je heen in de katminnende kennissenkringen, valt niet te ontkennen dat er echt sprake van dierenleed is dat, goed bedoeld, de dieren wordt aangedaan.

Jewel is nu ruim zeven maanden en ze heeft haar boevenplukjes achter de oren nog. Ik hoop zo dat deze blonde plukjes blijven maar ze hebben het wel hard te verduren. Alle volwassen katten hier vinden dat zij regelmatig goed achter haar oren gewassen moet worden en net zag ik dat zelfs de kleine Lexie hier ook vol toewijding mee bezig was. Tja, ik denk niet dat die plukjes dit kunnen overleven. Ze worden steeds dunner. Een echte relatie tussen boevig gedrag en deze plukjes bestaat natuurlijk niet anders dan dat de indruk gewekt wordt. De term is ooit bedacht door Silvia Scheen omdat haar kater Tamaran, zoon van Maverick en Nieckje en grootvader van Lexie, een opvallend sociaal intelligent en ondernemend dier is. Hij heeft zijn boevenplukjes nog maar mocht Jewel ze verliezen, ze is boevig genoeg voor vier kittens dus saai zal het hier niet worden.

Al het duimen voor aangenaam herfstweer heeft geholpen. We kwamen met regen, Huibert heeft zijn eerste sigaar in het tuinschuurtje gerookt, en we gingen met regen maar daartussen konden we geen lekkerder weer hebben. We hebben nu wel heel erg veel medelijden met de mensen die nu in West-Europa op vakantie zijn. Wij hebben dan ook de afgelopen week van onze vakantie in ons huisje van Easterwood hondvriendelijke vakantiehuisjes in Appelscha, met Wifi en met een speciaal voor honden afgezette tuin, echt kunnen genieten. Niet alleen het zonnetje en weinig wind maar ook het uitzicht over de landerijen en de hondenlosloopgebied in het bos maar 200 meter verderop waren cadeautjes. De beheerder had gezorgd voor verschillende – geplastificeerde – overzichtskaarten van de wandelgebieden waardoor we eruit hebben kunnen halen wat maar mogelijk was. Zelfs op de heide en het Canadameer hebben we kunnen wandelen. Op de heide met het vee moesten de honden natuurlijk aangelijnd maar dat was geen bezwaar, tevreden als ze al waren na het dollen in het losloopgebied waar vanuit we iedere wandeling startten. Op een gegeven moment waren er twee bokken van verschillende schapenrassen die toch wel heel erg veel belangstelling voor ons, misschien wel Eesz, omdat ze inderdaad op een schaap lijkt ;-), bleken te hebben. Ook moet je er niet vreemd van opkijken wanneer deze bokken hun territorium willen beschermen. Gelukkig kozen ze er uiteindelijk voor om ons met rust te laten. De wandelroutes waren ook met gekleurde paaltjes aangegeven maar de navigatie van onze nieuwe mobieltjes heeft ons toch meerdere malen weer op het rechte pad gebracht (zouden er idioten bestaan die dit soort paaltjes voor de los in het bos gooien of als souvenir meenemen?). Ook het meeshouwen van een fotocamera hoeft niet meer. Met onze Samsung Galaxy's zijn prima foto's mee te maken. Alleen een tip voor de fabrikant; een polskoordje want ze kunnen makkelijk uit je handen schieten en ik denk dat ze niet tegen een valpartij kunnen.

Onze honden hebben nu een dusdanige leeftijd dat we iedere dag in gezondheid moeten koesteren. Eezs trouwens opgefleurd van de extra beweging. We verbeelden ons dat haar achterhand iets krachtiger is. Het voorpootje van Pici, was al een zwakke plek, kreeg wel problemen. Ze heeft er behoorlijk mank door gelopen maar zoals altijd, blij van zin met haar staartje dapper in top. Polly was ook een feest en wanneer we ergens anders heengingen, na de wandeling, mocht zij mee. Zoals uit eten gaan. Meestal maakten we zelf een potje maar uit eten is wel zo feestelijk. De eerste keer gingen we naar een Chinees (ik zeg maar niet in welk plaatsje want we waren daar de enige klant en het eten was koud). Bij binnenkomst keek de gastvrouw erg vies naar Polly en toen we weggingen liep ze met een stofzuiger… Ik denk dat ze een vergrootglas nodig had om een haar van Polly te vinden want dit type hondjes verhaart niet :-) Een paar dagen later gingen we naar een andere Chinees voor een herkansing. Huibert is gek op dat eten en hier in het centrum van Haarlem is er niet een meer. Bleek er een bordje op de deur te staan dat het verboden voor honden was. Uhum. Dus geen Chinees. Om de hoek was een pizzeria – dan maar Italiaans, dat vinden we ook erg lekker. Dus niet. Ook verboden voor honden.

Een van de filmpjes van onze wandelingen. Deze is van de laatste dag. Polly heeft nog energie te over na de fikse wandeling o.a. over de hei, onze oude Picimeisje is nog blij van zin maar Eesz heeft geen zin meer om voor niks, de koekjes waren op, naar mij toe te komen en ze is juist de hond die normaal het beste luistert.

Onze Hongaarse hondenbrigade